Naar aanleiding van de aandacht in Hindorama voor Rabindranath Tagore om zijn bezoek aan Nederland 100 jaar geleden te gedenken, zond Ranjan Akloe het proza in waarmee zijn dochter Pari een schrijfwedstrijd in 2011 in Suriname won. Deze wedstrijd was t.g.v. de 150ste geboortedag van Tagore georganiseerd door de Indiase Ambassade i.s.m. verschillende Surinaamse organisaties, w.o. Schrijversgroep’77. Pari Akloe zat toen op het Lyceum. Zij ontving naast een plakkaat, een boekenbon en een jaar gratis zang en dansles.
Rabindranath Tagore? Nooit van gehoord!
Dit zei ik tegen mijn vader toen hij mij vertelde dat in het jaar 2011, RT’s 150ste geboortedag wereldwijd werd herdacht en het heel groots gevierd zou worden.
Martin Luther King, Karamchand Gandhi alias Bapu-ji, Subhash Chandra Bose, Albert Einstein, Rembrandt van Rijn, Mozart… van deze interessante fossielen weet ik wel wat. Maar Tagore ? Nee hoor! Nothing comes to my mind!
– ICC en Schrijversgroep ‘77 organiseren een prozawedstrijd over Tagore en Tagore is de persoon die het volkslied van India heeft geschreven – ratelde mijn vader door.
Ik begon spontaan heel zachtjes – Jana Gana Mana- Adhinayaka –Jaya- Hai – op te zeggen.
Dit prachtig volkslied ken ik wel van de mooie familie film Kabhi Khusi Kabhie Gam. Geprikkeld hierdoor ging ik toch van facebook af & googlede “ tagore”.
Enter! Meer dan 21.800.000 artikelen gaf mijn schermpje aan. In 0.13 sec. Wow! Mijn handen sloegen automatisch een namaste houding vlak bij mijn mond. Van verbazing…
Ik klikte Wikipedia open en het eerste dat me opviel, was een zwart wit foto van een flauw, dwars door me heen kijkende oude man. Lange filosofisch baard. Kunstzinnige krullende haarlokken. Onderwijzende ogen. Nadrukkelijke neusprofiel. Schrijvend gelaat. Kortom: een meer dan een kunstenaars look!
Ik begon te lezen.
Een hele opsomming van Tagore’s biografie, jonge jaren, levensloop e.d. passeerden mijn netvlies.
Eigenlijk een beetje een saaie boel wat wij nu gewend zijn geworden van de opbouw en de schrijfstijl van de schrijvers van Wikipedia. Leuk dat zoveel tekst vaak wordt onderbroken door wat foto’s.
De beroepen en functies van Tagore spraken me gelijk aan.
Ik kwam Gandhi tegen. En ook Einstein. En Gitanjali. Mooie naam voor een gedichtenbundel. Ik besloot om later wat vertaalde gedichten van hem op te zoeken.
Ik klikte op de tab – Images – en googlede “tagore paintings”.
Wat binnen een paar seconden tevoorschijn kwam, hiervan werd ik er niet echt blij van. Veel grauwe kunstwerken. Deze werken zou ik echt niet in mijn huis willen ophangen. Teveel zwart. Wat bezielde die man toch ?!
Ik keek verder. En verder…
Zocht wat Nederlandse artikelen op bij verschillende sites zoals scholieren.com. En langzaam werd ik toch wat wijzer. Nee, niet blij, maar wijzer.
Dat er toch op aarde wijze mensen zijn of zijn geweest die met gevoel van zwart op wit , aarde strekkend tot licht , dramatische kunst, zang en muziek, dicht- en schrijfwerk, zaken kunnen aanwijzen die ons in ons ziel kunnen raken.
Al is het niet alles alleen rozengeur en maneschijn, toch wens ik ergens, een beetje in de sporen te treden van deze meneer. Met noten, verf en inkt tot grote hoogten te komen.
Ja , eigenlijk hebben we nu veel makkelijke tools. De pc onder andere.
Ik ben blij dat deze personen hebben bestaan, waarvan wij nu nog, (dankzij internet en instanties die vaak motiverend bezig zijn ) wat kunnen leren.
Vooral van Tagore zijn nalatenschap. Van zijn veelzijdigheid. Ergens meer dan de anderen. Multi-man. Ja!
Tagore-ji alias de Multi-man zou men hem ook kunnen noemen. Net als mijn vader.
Hij zal blij zijn dat ik nu meer over Tagore weet en niet alleen maar met facebook bezig ben als ik achter de pc zit. Trouwens ik heb Tagore-ji een plaatsje gegeven op mijn profiel.
Tagore kan ik nu gerust ook in mijn mind opnemen. Tijdloos.
Misschien dat ik later, als ik mijn eigen huis heb, toch nog een Tagore aan de muur hang. Who knows?
