Kanta Adhin
Weinig dingen zijn zo hardnekkig als natte haren in de badkamer. Behalve misschien politieke ideeën die men liever kwijt dan rijk is.
Er zijn van die huishoudelijke ongemakken waar ik me altijd vreselijk aan erger. Daarvan zijn natte haren in de badkamer er een van. Je denkt dat je ze hebt opgeruimd, maar dan zie je in een hoek, tegen de wand, toch weer een paar slierten opduiken. En het ergste is nog: als je ze wil weggooien, blijven ze aan je hand(schoen) plakken. Het kost de grootste moeite om ze van je af te werpen. Als je langs de rand van de afvalbak wrijft, is de kans groot dat je eerder weggegooide haren weer oppikt. Op zulke momenten lijkt het haast een zegen als iedereen in huis kaal zou zijn!
Het ongemak van natte haren schoot direct door mijn hoofd toen de PVV na de verkiezingen in 2023 als grootste partij uit de bus kwam en zich opmaakte voor regeringsverantwoordelijkheid. We zagen hoe de partijleider ineens bereid was een aantal van zijn meest controversiële plannen ‘in de ijskast’ te zetten om samenwerking met andere partijen mogelijk te maken. Zo verdwenen het verbod op moskeeën en islamitische scholen, het weren van mensen met dubbele nationaliteit uit het openbaar bestuur, en het ontnemen van stemrecht voor mensen met een dubbel paspoort tijdelijk van het toneel. Het grote struikelblok bleef echter de hardnekkige anti-rechtsstatelijke houding van de partij. Wilders moest zich committeren aan de ‘Basislijn voor het waarborgen van de Grondwet’ en afstand nemen van standpunten die daarmee onverenigbaar zijn. Zoals het idee dat de islam geen godsdienst is, maar een gewelddadige totalitaire ideologie. Ook de radicale ideeën over asiel verdroegen zich niet of moeilijk met de basislijn.
Ik bleef me afvragen: lukt het Wilders echt om die standpunten van zich af te schudden, of blijven ze – zoals die natte haren – hardnekkig aan hem kleven? Je kunt je natuurlijk ook afvragen of hij überhaupt serieus probeerde ze weg te doen. Oppositiepartijen waren in ieder geval niet overtuigd. Wat de ijskast ingaat, kan er zo weer worden uitgehaald en opgewarmd. Het duurde dan ook niet lang voor de PVV zich via sociale media liet horen met retoriek die tegen de (geest van de) afspraken inging. De premier werd regelmatig in verlegenheid gebracht. En zoals natte haren zich niet makkelijk laten verwijderen, zo blijken ook ingebakken ideeën niet zomaar verdwenen. Of zoals het spreekwoord luidt: De vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. Niet verwonderlijk dus dat het kabinet Schoof geen lang leven beschoren was.
En dan zien we dat in Suriname bij de recente verkiezingen de NDP – nipt – de grootste partij is geworden. Een partij die eerder met populistische en anti-rechtsstatelijke hand regeerde, en die het land achterliet met een lege schatkist en uitgeholde instituties. In de verkiezingscampagne beloofde men het ditmaal beter te gaan doen. Andere partijen besloten meteen deze partij hartelijk de hand te schudden, zonder zich af te vragen of deze wel schoon, of tenminste iets schoner dan voorheen, was. Van politieke meelopers die koste wat kost in het machtscentrum willen komen, verwacht je weinig anders. Zeker met de gas&oil-dollartekens in hun ogen. Maar hoe zit het met meer principieel georiënteerde partijen? Gaan deze zich in de coalitie echt inzetten voor betrouwbaarheid en stabiliteit? Het zou een zegen zijn voor Suriname als de natte haren niet van hand tot hand blijven glibberen, maar definitief in de afvalbak belanden. Zodat het land behoed wordt voor weer een politieke kaalslag!
