Hindostanen hebben de afgelopen anderhalf eeuw op drie verschillende continenten gewoond. Het gevolg hiervan is dat wij in een vlucht- en/of overlevingsmodus hebben gezeten. Onze (voor)ouders hebben hard gewerkt om telkens weer een nieuw bestaan op te bouwen in zowel Suriname als in Nederland. En om een nieuw bestaan op te bouwen is het belangrijk om een hoge sociale plek te bemachtigen in de maatschappij. Vandaar dat de nadruk door onze ouders werd gelegd op onze schoolprestaties en beroepskeuzes. Het doel was om door middel van een glansrijke carrière de maatschappelijke ladder te beklimmen. De nadruk lag dus op diploma, geld en status. Zie hier de ingrediënten voor het ontstaan van onze Hindoestaanse prestatiecultuur!

Maar nu generaties verder verwachten wij nog steeds dat onze kinderen vooral diploma’s behalen om (hoge) functies in het bedrijfsleven te bekleden. Laten we wel wezen wij doen het goed in de maatschappij. Maar blijkbaar zitten we nog steeds in een overlevingsmodus. De prestatiecultuur legt een onnodig hoge druk en perverse prikkels op onze kinderen. Het gevolg is verkeerde beroepskeuzes, stress en burn-outs. Wordt het dus niet tijd om onze patronen te doorbreken? Is dit niet het moment om ons breder te ontwikkelen door onze creativiteit de ruimte te geven?

Onze ouders hadden begrijpelijkerwijs geen tijd om de creativiteit bij hun kinderen te stimuleren. Maar wij hebben nu een goede sociale positie in de maatschappij. Wordt het daarom niet tijd om onze (klein)kinderen te stimuleren en de ruimte te geven om hun eigen beroepskeuzes te maken? Dus ook om achter hun keuzes te staan indien ze kiezen voor creatieve en/of artistiek beroep. Ondanks dat er doorgaans sprake is van minder status en lagere salarissen.

Ouders weten vaak weten niet eens hoe creatief hun kinderen zijn. Dit gold ook voor mij. Ik ben momenteel mijn tweede roman aan het schrijven over waarom onze voorouders geëmigreerd zijn naar Suriname. Toen ik een paragraaf uit dit boek voorlas aan mijn moeder was ze duidelijk ontroerd en onder de indruk. Ze was sprakeloos. Ze vroeg zich af waar ik mijn creativiteit vandaan had gehaald. Ze had nooit geweten dat ik dit in me had. Ik vond het mooi om te zien hoe ze gebiologeerd had geluisterd naar wat ik had geschreven. Daarnaast was ik blij met de complimenten, die ik van haar had gekregen. Het gaf mij kracht en ik voelde me trots.

Ik had nooit gedacht en verwacht dat mijn droom om schrijfster te worden ooit uit zou komen. Ik kreeg het advies van mijn man om eerst kleine schrijvers stappen te nemen. Vandaar dat ik begon met ‘bloggen’ over onderwerpen, die mij raakten. Mijn zelfvertrouwen groeide door de vele positieve reacties op mijn blogs. Ik kreeg hierdoor de kracht en stimulans om door te blijven schrijven. Ten slotte nam ik de stap om een boek in het Engels te schrijven. Mijn eerste boek “Chai and Marigolds” gaat over een Indiase dame, die vast zit in een ongelukkig huwelijk. Jaren later komt ze haar eerste liefde weer tegen in Engeland. Was dit een teken? Na de vele positieve reacties van familie en vrienden heb ik mijn boek zelf gepubliceerd o.a. via Bol.com, Amazon en Kobo. Het  zelf publiceren geeft mij de nodige vrijheid, want ik hoef geen uitgever te zoeken.

Ik vind het prachtig hoe onze derde en vierde generaties de liederen zingen, die onze grootouders ook ooit gezongen hadden. Vandaar dat ik het aan de ene kant ontzettend jammer vind dat er nauwelijks succesvolle Hindostaanse schrijvers zijn, die als voorbeeld functie zouden kunnen dienen. Maar aan de andere kant zijn we gelukkig wel de juiste weg ingeslagen. Het zijn kleine stappen, maar elke stap is een stap dichterbij. Desondanks vind ik dat we meer Hindostaanse cultuurhelden nodig hebben. Ik hoop via deze bijdrage lezers te motiveren om ook te gaan schrijven. Het maakt niet uit in welke vorm. Gewoon doen! Je hoeft je baan hier niet voor op te zeggen, als je elke dag een uurtje schrijft kom je al heel ver. Word jij onze volgende cultuurheld?

Mila Kumari is een schrijfster met een Surinaams-Indiase achtergrond. Ze woont samen met haar man en zoon in Nederland. Ze heeft gewerkt in zowel de financiële- als de creatieve sector.

Als klein meisje bedacht en vertelde ze al verhalen. Na vele jaren heeft ze de stap genomen om een boek te schrijven. Mila houdt van reizen, lezen, haken, koken, mode en het lezen van kookboeken. N.B.: Tot op de dag van vandaag heeft ze nog geen één recept gemaakt van al de kookboeken die ze heeft gelezen.

Vorig jaar heeft ze haar debuutroman ‘Chai and Marigolds’ uitgebracht. Het boek is te koop in diverse webwinkels.