Op 15 december 1954 werd het zogeheten Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden ondertekend en werd Suriname een Rijksdeel van het Koninkrijk. Gaandeweg ontstond de behoefte aan een eigen officiële Surinaamse vlag. Pas na 5 jaar, namelijk op 15 december 1959 werd een Surinaamse vlag officieel geïntroduceerd. Vóór deze datum was de officiële vlag in Suriname de Nederlandse vlag, die van boven naar beneden bestaat uit de kleuren rood, wit en blauw in een rechthoekige vorm. De eerste Surinaamse vlag bestond uit een witte rechthoek met daarop vijf sterren die met elkaar verbonden waren door een zwarte ellipsvormige band. De sterren hadden verschillende kleuren, grotendeels overeenkomend  met de vermeende huidskleur van de belangrijkste toenmalige bevolkingsgroepen van Suriname. De zwarte ster stond voor de Afrikanen (Creolen en Marrons), de bruine voor de Hindostanen, de gele voor de Javanen en Chinezen, de rode voor de Inheemsen (‘Indianen’) en de witte voor de Blanken. De witte achtergrond symboliseerde de vrede waarin de bevolkingsgroepen samenleefden.

Er kwam later echter veel kritiek op deze vlag. Er zou te veel nadruk liggen op de verschillen en daardoor zou veel minder de eenheid van het Surinaamse volk worden gesymboliseerd. In verband met de onafhankelijkheid werd voor de Republiek Suriname daarom voor een nieuwe vlag gekozen. Maar de oudevlag was dus bijna 15 jaar de nationale vlag van Suriname. De nieuwe nationale vlag van Suriname van de Republiek Suriname werd officieel in gebruik genomen op 25 november 1975 bij de viering van het bereiken van de onafhankelijkheid.

De vlag heeft de vorm van een rechthoek, waarop vijf horizontaal lopende banen en een vijfpuntige ster voorkomen. De vijf horizontale banen, van boven naar beneden zijn in drie kleuren: de kleur groen (dubbele breedte), wit (enkelvoudige breedte), rood (viervoudige breedte), weer wit (enkelvoudige breedte) en vervolgens weer groen (dubbele breedte). Rood symboliseert de vooruitgang en de strijd voor een beter bestaan; wit staat voor vrijheid en gerechtigheid (vrede) en de kleur groen is symbool voor de vruchtbaarheid van het land. In het centrum van de vlag bevindt zich een gele, vijfpuntige ster. De gele (gouden) kleur van de ster staat voor eenheid van de verschillende bevolkingsgroepen, opoffering, eensgezindheid en een gouden toekomst. De ster is rechtopstaand met vijf punten (hoeken), die de belangrijke bevolkingsgroepen moeten voorstellen. Al met al is de symboliek en de betekenis van de nationale vlag van Suriname treffend voor de diversiteit en harmonie en wat mij betreft, ook heel mooi.

Surinamers zijn over het algemeen dan ook zeer trots op deze vlag. In Suriname wappert de vlag fier op verschillende locaties, maar bijvoorbeeld ook in Nederland op plaatsen waar Surinamers wonen. Je ziet de vlag bij tropische winkels, maar ook tijdens sportwedstrijden is de mooie opvallende en onderscheidende Surinaamse vlag te zien. Vooral tijdens internationale sportwedstrijden dragen Surinamers hun vlag met trots. Zo is de Surinaamse vlag vaak te zien bij gevechtsporten als K1 en later MMA (Mixed Martiaal Arts) waar Surinamers domineren. Bij internationale organisaties waar vlaggen van alle landen wapperen, kijk ik altijd met trots naar onze mooie vlag tussen de andere vlaggen.

Tijdens mijn bezoek aan Guyana in december vorig jaar kon ik  met veel moeite de Surinaamse vlag ontwaren voor het Caricom gebouw in de hoofdstad Georgetown. Suriname is namelijk lid van de Caricom (Caribbean Community). Pas na lang turen zag ik de Surinaamse vlag. Waarom?  Tot mijn ontsteltenis was de Surinaamse vlag ’verkracht’. Oh nee, ik bedoel het natuurlijk niet letterlijk, maar in figuurlijke zin. De rode baan in deze vlag is veel te breed (zie foto) en dus proportioneel niet correct ‘ingenaaid’. De rode baan moet maximaal tweemaal zo breed zijn als de groene en niet drie tot vier maal breder! Ik hoop dat de Surinaamse regering i.c. de Surinaamse ambassadeur in Guyana, de heer Ebu Jones, zo snel mogelijk ingrijpt. Laat tenminste de juiste Surinaamse vlag fier wapperen in Guyana!

Bij de foto: Onjuiste Surinaamse vlag wappert voor het Caricomgebouw in Georgetown, Guyana.

Opmerking redactie: Overigens wordt ook in Nederland een onjuiste Vlag van Suriname online verkocht, waarop de rode baan te breed is en de twee groene banen te smal (zie hiernaast). Het is dan ook zaak dat deze onjuiste vlag zo snel mogelijk uit de handel wordt gehaald. Het zou goed zijn als het Surinaamse consulaat hier werk van maakt. 

Foto: Chan Choenni

Ik bezoek Suriname elk jaar en rijd daar in een huurauto. De laatste jaren is het verkeer drukker geworden en het lijkt steeds onveiliger. Uiteraard kijk ik als Surinaamse Nederlander naar de verkeersveiligheid in Suriname, maar ik ben ook geboren  en getogen in Suriname. Niettemin zijn deze observaties van belang; ook omdat velen als toerist Suriname bezoeken en aan het verkeer deelnemen. Ik rijd steeds vaker als het ware met lood in mijn schoenen. Er zijn weliswaar verkeersdrempels en zelfs zogeheten plateaus geplaatst, maar er zijn drempels waarbij de aankondiging vlakbij de drempel staat in plaats van bijvoorbeeld 20 meter ervoor! Je moet immers kunnen anticiperen en niet wanneer je bij de drempel aankomt ineens lezen: drempel.

Je vraagt je af wie dit verzint dit op het Ministerie van Openbare Werken of wordt hier überhaupt over nagedacht? Zo zijn er nog meer onveilige situaties. Een actueel voorbeeld: op de hoek van de Sophie Redmondstraat en de Zwartenhovenburgstraat, tegenover het vervallen stonóso gebouw bij het stoplicht, heeft men op de straat (!) een soort vuilnisbak geplaatst. Het is als het ware een inhammetje,  maar voor een automobilist uiterst gevaarlijk: zomaar een inhammetje op straat. Je moet dus een beetje uitwijken en blokkeert daardoor de auto’s naast je. Zou  de vuilnisbak niet elders kunnen worden geplaatst?

Vrijwel dagelijks zijn er aanrijdingen met veel blikschade of ongelukken waarbij iemand tegen een verkeerspaal rijdt. Vaak zijn er echter ook aanrijdingen met dodelijke slachtoffers. Suriname telt per jaar verhoudingsgewijs veel verkeersdoden. Verkeersdoden worden internationaal uitgedrukt in aantallen per miljoen inwoners per land. In 2019 waren dat er 78 in Suriname. Suriname heeft ruim een half miljoen inwoners. Dit betekent   gemiddeld ruim 150 verkeersdoden per miljoen per jaar voor 2019. Ter vergelijking: in de Europese Unie was dit getal 49; in België 54 en in Nederland slechts 31. Dat betekent dat Suriname gemiddeld bijna vijfmaal zoveel verkeersslachtoffers kent als in Nederland en bijna driemaal zoveel als in België. Helaas heb ik geen cijfers over vergelijkbare landen als Guyana kunnen achterhalen.

Er moet echt iets gedaan worden aan het verhoudingsgewijs grote aantal verkeersdoden in Suriname. Ik moet zeggen dat de meerderheid van de Surinaamse automobilisten hoffelijk is in het verkeer en elkaar de ruimte geeft. Maar er is een minderheid met een ‘junglementaliteit”: men rijdt ruw, te hard, heeft haast, ‘snijdt de ander’ en haalt ongemerkt in. Kortom: er is veel risicogedrag. Nee, ik bedoel met junglementaliteit echt niet alleen ‘Marrons’. Over de hele linie zijn er automobilisten en vooral mannen die een soort machogedrag ten toon spreiden – vooral rijdend in fourwheeldrive auto’s – en  zich de baas wanen op de wegen. Zij brengen zichzelf en anderen in gevaar.

Surinamers lijken vaak veel haast te hebben in het verkeer. Hebben zij zoveel haast om naar het werk te gaan of is het om thuis te komen? Politici en opvoeders moeten de automobilisten aanspreken. Er zijn gelukkig enkelen, zoals de politicus Edward Belfort. Hij, maar ook anderen roepen regelmatig de burgers op om zich te gedragen in het verkeer. Belfort  spreekt ook de zwarte jongemannen aan ‘deng blakka buba wang’  via de televisie op hun gedrag.

De meeste oude Surinaamse wegen zij niet gebouwd voor veel en intensief autoverkeer. Er zijn  nog steeds wegen vol kuilen. Is er geen zogeheten vliegende brigade die kan uitrukken om continu de kuilen en gaten te dempen na bijvoorbeeld melding door burgers? Zijn er niet genoeg manschappen of is er niet genoeg asfalt beschikbaar? Als je hierover wil discussiëren, zegt men in Suriname: lieb a tori. Men wil er niet over praten. Er zijn blijkbaar andere prioriteiten en grotere problemen in het land. Er wordt wel strenger gecontroleerd door de politie. Maar het belangrijkste is dat er meer informatie moet worden gegeven over het verkeer, risicogedrag en de gevaren. Maar vooral over hoffelijkheid in het verkeer en elkaar de ruimte geven.

Foto’s: internet

Op de avond van 18 maart 2012 belde een jonge vrouw paniekerig naar het ufo-meldpunt in Suriname dat er ‘vliegende schotels’ over haar huis vlogen. In de minuten die daarop volgden rinkelde de telefoon van het meldpunt nog vijf keer. De bellers vermoedden een buitenaardse invasie. Het waren allemaal meldingen uit de middenstandswijk Elisabethshof (Flamingo Park) in Paramaribo-Noord. Enkele dagen later meldde het meldpunt echter dat de lichtbollen wensballonnen waren geweest, lampionnen met een brander erin die waren opgelaten tijdens een verjaardagsfeest verderop in de wijk.

Toen professor Ruben Gowricharn mij begin december 2019 berichtte dat hij de volgende dag naar een promotiezitting moest van een zijn promovendi die zou promoveren op het onderwerp ufo’s boven Suriname dacht ik in eerste instantie dat hij mij in de maling nam. Een promotieonderzoek naar ufo’s kan toch niet serieus zijn was mijn primaire reactie. Ufo’s hebben namelijk bij mij een hoge giechelfactor. Immers van ufo’s in de VS is toch al lang bekend dat het meestal gaat om geheime Amerikaanse militaire objecten die door leken worden aangezien voor vliegende schotels. Ufo staat voor unidentified flying object, niet-verklaarde vliegende objecten. In 2012 werd door TU Delft nog een universitair docent lucht- en ruimtevaart onder toezicht gesteld vanwege zijn uitspraken over ufo’s. Hij was namelijk ervan overtuigd dat ze een buitenaardse oorsprong hebben.

Ufo’s boven Suriname echter bleek te gaan om een wetenschappelijk onderzoek waarop Tanya Wijngaarde (Amsterdam 1964) op 11 december 2019 aan de Universiteit van Amsterdam promoveerde. Zij, bakra-uiterlijk maar met een Surinaamse vader en Nederlandse moeder, studeerde aan deze universiteit muziekwetenschappen met als specialisatie etnomusicologie. In de periode 2002-2016 werkte zij in Suriname als journalist bij onder meer Dagblad Suriname, De Ware Tijd en later bij het maandblad Parbode. Daarnaast deed zij als zzp’er redactie- en schrijfwerk voor commerciële uitgaven, voorlichtingsmateriaal en websites. Wijngaarde is al jaren geïnteresseerd in ufo’s en de verhalen erover. Samen met twee anderen richtte zij, na een ufowaarneming in 2009 die de voorpagina’s van kranten in Suriname haalde, het Surinaamse ufo-meldpunt op om in kaart te brengen wat er gezien werd en of dat te verklaren was. Zij wilde meer over het onderwerp weten en het leek haar een mooie kans om wetenschappelijk met de verhalen over ufo’s aan de slag te gaan. Zij belde rond naar verschillende hoogleraren in Nederland, maar die reageerden niet erg positief. Die gooiden de hoorn erop bij het woord ufo, vertelt Wijngaarde mij per mail. Uiteindelijk vond zij twee hoogleraren die wél geïnteresseerd waren, alleen was haar voorstel nog niet voldoende uitgewerkt.Vervolgens ontmoette zij in 2013 professor Ruben Gowricharn van de Promotiekamer die aan mensen in Suriname de kans bood te promoveren aan een Nederlandse universiteit. Die kans greep zij met beide handen aan. In 2016 keerde zij terug naar Nederland waarbij zij als buitenpromovenda haar promotieonderzoek combineerde met haar fulltime werk bij de Fraudehelpdesk.

De VS gelden als de bakermat van ufo-verhalen en buitenaardse wezens. Sinds de jaren vijftig is er in dit land sprake van een ufo-subcultuur. Ufo’s en buitenaardse wezens vormen een niet meer weg te denken onderdeel van de populaire Amerikaanse cultuur. Sciencefictionverhalen en in het bijzonder sciencefictionfilms (met als bekendste film E.T. uit 1982) ondersteunen het idee dat buitenaardse wezens in ufo’s de aarde bezoeken. Volgens een enquête in 2002 gelooft 56% van de Amerikanen dat ufo’s een realiteit zijn. Het zijn vooral blanke Amerikanen die belangstelling hebben voor ufo’s. Deze belangstelling reflecteert het culturele, raciale, religieuze en politieke landschap van de Verenigde Staten, bezien vanuit het perspectief van blanke Amerikanen, en is onder meer beïnvloed door ideeën over raciale hiërarchie en white supremacy. Dankzij moderne media verspreiden verhalen over ufo’s zich over grote delen van de wereld als onderdeel van het proces van mondialisering.

Wijngaarde ziet de theoretische relevantie van haar onderzoek in het feit dat de verspreiding en lokale receptie (ontvangst) van ufo-verhalen kunnen worden beschouwd als een specifiek onderdeel van de mondialisering. In haar proefschrift onderzoekt zij in hoeverre dit aspect van de mondialisering veranderingen ondergaat op religieus, ideologisch, cultureel en politiek gebied in een plurale samenleving als de Surinaamse. De centrale vraag in haar onderzoek is hoe de Amerikaanse ufo-verhalen worden overgenomen in een andere maatschappij dan de Amerikaanse. Haar hoofdvraag heeft zij uitgesplitst in een viertal deelvragen: welke factoren spelen een rol bij de lokale receptie van de Amerikaanse ufo-verhalen in Suriname; in hoeverre en op welke wijze worden samenzweringstheorieën uit de Amerikaanse ufo-verhalen overgenomen; in hoeverre en op welke wijze worden de religieuze aspecten overgenomen en in hoeverre en op welke manier worden de raciale elementen overgenomen?

De auteur koos voor Suriname als onderzoeksobject omdat zij enkele jaren actief was in kringen van Surinaamse ufo-geïnteresseerden en, zoals eerder gesteld, een van de oprichters was van het ufo-meldpunt in Suriname. Het betekent dat zij het onderzoek uitvoerde vanuit een positie als insider met alle voor- en nadelen waarbij zij in haar optiek niettemin voldoende afstand in acht kon nemen om als buitenstaander erover te schrijven. Wat betreft haar eigen standpunt met betrekking tot het verschijnsel ufo’s: enerzijds beschouwt zij ufo’s als mythologie, maar anderzijds sluit ze niet in alle gevallen uit dat ufo’s buitenaards kunnen zijn.

Alvorens in te gaan op de deelvragen van de auteur enkele opmerkingen over de belangstelling voor ufo’s in Suriname. Tussen 2009 en 2015 werden ruim tachtig ufo’s gemeld bij het Surinaamse ufo-meldpunt. Het organiseerde eens per jaar een lezing in combinatie soms met de vertoning van een film die gemiddeld door ongeveer tachtig mensen werden bezocht. De harde kern onder de belangstellenden bestond echter uit twintig tot vijfentwintig mensen. Haar onderzoeksgroep bestond uit honderdveertig personen en omvatte evenveel mannen als vrouwen. Alle bevolkingsgroepen waren vertegenwoordigd met daarbij een opvallende vertegenwoordiging van Hindostanen en Javanen. Onder de belangstellenden bevonden zich relatief veel personen met een opleiding op hbo- of universitair niveau en een hoge sociale positie onder wie artsen, ondernemers, universitair docenten, een oud-directeur van de Centrale Bank van Suriname, een minister, een lid van het parlement en een adviseur van de regering. Wijngaarde heeft niet de indruk dat Suriname in dat opzicht afwijkt van de VS of Nederland. Ook in Nederland zijn de ufologen die Wijngaarde kent hoogopgeleid en hebben zij een goede baan. De data voor haar onderzoek verzamelde zij door middel van participerende observatie bij ufologen, het voeren van informele gesprekken met ufologen, het volgen van openbare posts op sociale media en groepsmails van ufologen, en uit openbare bronnen zoals kranten, tijdschriften en televisie. Vanwege persoonlijke omstandigheden van de oprichters werd het Surinaamse meldpunt in 2015 opgeheven.

Ik bespreek hieronder de belangrijkste uitkomsten van haar onderzoek.

De eerste deelvraag betreft de factoren die een rol spelen bij de ontvangst van Amerikaanse ufo-verhalen in Suriname. De ufo-mythologie maakt actief deel uit van het verspreiden van de boodschap van de suprematie van de VS. Het gaat hierbij niet om dwang of een opgelegde dominante cultuur maar om soft power. Bij dit laatste gaat het om de grote invloed van de Amerikaanse populaire cultuur mondiaal gezien. De Amerikaanse ufologie reflecteert een overheersende positie van het christendom en raciale hiërarchie waarin blanken bovenaan staan en stereotyperingen worden gebruikt bij de beschrijving van niet-blanken. De raciale hiërarchie en de dominante positie van het christendom zien we terug binnen de ufologie in Suriname. Dit hangt volgens de auteur in de eerste plaats samen met de hegemonie van de VS en daarnaast met de koloniale erfenis die nog steeds van invloed is op de onderlinge verhoudingen in Suriname. Opvallend is dat veel Hindostanen overeenkomsten zien tussen de ufo-mythologie en de verhalen uit de Vedische geschriften. Zij zien in de ufo-mythologie een (indirecte en mogelijk onbewuste) erkenning van de Vedische verhalen door het Westen en als een bewijs van de geldigheid van de Vedische mythologie. Daarmee functioneren de ufo-verhalen voor verschillende Hindostaanse ufologen als een bevestiging en erkenning van hun identiteit.

De tweede deelvraag handelt over de samenzweringstheorieën uit de Amerikaanse ufo-verhalen. Het zijn vooral rechtsextremistische en fundamentalistische christelijke groeperingen in de VS die stellen dat kwaadwillende aliens in het geheim zouden samenwerken met de overheid en dat joodse leiders, vrijmetselaars en geheime genootschappen streven naar wereldheerschappij. Hun ideeën vinden we terug in de ufo-verhalen en complottheorieën. Het ufo-complotdiscours is in de optiek van de auteur ook nadrukkelijk aanwezig in de perceptie van de meeste Surinaamse ufo-belangstellenden en samenzweringstheorieën vormen dan ook een wezenlijk onderdeel van het discours in Suriname.

In de derde deelvraag gaat Wijngaarde in op de overname van religieuze aspecten van de ufo-mythologie. Hierbij gaat het om hoger geëvolueerde buitenaardse wezens en de alien als kwaadaardig wezen dat mensen ontvoert, medische experimenten uitvoert op de slachtoffers en seksuele handelingen met hen verricht. Voorts gaat het ook om de interpretatie van Bijbelverhalen vanuit het idee dat ufo’s daarin beschreven worden en vanuit het idee van een eindtijd. Een belangrijk verschil met de dominante Amerikaanse mythologie is dat er in Suriname weinig aandacht is voor ontvoeringen. Een ander opvallend verschil met de dominante mythologie dat er in Suriname meer aandacht is voor de plaats van ufo’s in het hindoeïsme dan in de VS.

In haar laatste deelvraag bespreekt de auteur de raciale elementen uit de Amerikaanse ufo-verhalen. In de Amerikaanse ufo-mythologie bestaat er een raciale hiërarchie met bovenaan de moreel en intellectueel superieure, blonde en blauwogige aliens (Nordics genoemd) en lager op de ladder de kleinere grijze of donkere wezens. Dit raciaal thema wordt overgenomen in Suriname maar op enkele punten wordt er een andere interpretatie aan gegeven. In het verborgen discours onder enkele Hindostaanse ufologen zou het door buitenaardsen gecreëerde slavenras een lager ras zijn waarvan de mensen van Afrikaanse afkomst stammen, dus Afro-Surinamers. Dit is in overeenstemming met de dominante mythologie. De Hindostaanse ufologen denken zelf af te stammen van (buitenaardse) rassen die hoger in de hiërarchie staan. Hiermee is het ufo-discours in Suriname volgens Wijngaarde een instrument waarmee lokale raciale spanningen worden geventileerd. Doordat dit discours echter niet openlijk werd geuit en het aandeel van Creolen onder de groep ufologen erg klein was heeft het de onderlinge relaties binnen de groep van ufologen niet beïnvloed.

Evenals de VS kunnen in Suriname de ufo-belangstellenden niet als een sociale beweging in sociologische zin worden beschouwd. In Suriname was het meer een informele groep zonder formele organisatie waarvan de betrokkenen participeerden via internet, e-mails of door het bezoeken van een lezing.

Wijngaarde ziet de aantrekkingskracht van de ufo-verhalen vooral in de geheimzinnigheid van het fenomeen: het onbekende, ongrijpbare en onverklaarde. Zij vindt het opvallend, zoals zij in haar slotconclusie schrijft, dat de ufo-mythologie inclusief de elementen van een racistische ideologie ook voor een belangrijk deel in een land als Suriname met een koloniaal verleden zijn overgenomen terwijl de bevolking de gevolgen van racisme en het idee van blanke superioriteit aan den lijve heeft ondervonden. Als verklaring voor deze attitude in Suriname ziet de auteur de doorwerking van de koloniale cultuur (generaties lange onderdrukking, het opleggen van een raciale en culturele norm en koloniaal onderwijs) die mede geleid heeft tot een automatische acceptatie van de dominante cultuur van Europa en de VS. Haar proefschrift is eigenlijk een pleidooi voor meer wetenschappelijke aandacht voor de populariteit van moderne mythen waarmee betwiste informatie wordt verspreid. Complottheorieën en ‘alternatieve waarheden’ zijn onmiskenbaar een onderdeel geworden van de moderne maatschappij, aldus Wijngaarde.

Fotobijschrift: Tanya Wijngaarde

Tanya Wijngaarde Ufo’s boven Suriname. De receptie van een Amerikaans mythologie. Amsterdam 2019. Academisch proefschrift.

Geïnteresseerden kunnen dit proefschrift bij de auteur bestellen door te mailen naar: ttwijngaarde@gmail.com

Geachte broeders en zusters, goedenavond, Namaste,

We zijn vandaag weer bij elkaar, maar met een zekere mate van tevredenheid met betrekking tot het verloop van de rechtszaak. Het geeft een goed gevoel te weten dat de rechtstaat Suriname leeft. Er zijn groepen van mensen en personen in Suriname die niet kunnen of willen begrijpen dat Suriname deel is van een wereldgemeenschap. Wij leven niet alleen op de wereld. In elk beschaafd land staat en valt alles met de rechtsorde. En wanneer er recht gesproken is moet iedereen zich daaraan houden, ongeacht de maatschappelijke positie van de persoon. Iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn handelingen.

In de Yajurveda 34-4 staat:

Aum , yenedam bhutam bhuwanam bhawishat,, parigrihitam amritena sarwam.

           Yena yajyastayate saptahota, tanme mannah shivasankalpa mastu.

In deze mantra zeggen wij:

“God U heeft mijn  ”mana” mind/geest/ wil het vermogen gegeven het verleden, het heden en de toekomst te leren kennen. Het kan alle tijden overzien. Geef mijn Mana de kracht om uit de fouten van het verleden te leren opdat ik mijn toekomst kan corrigeren en verbeteren. Laat mij door goed handelen in het heden mijn toekomst verbeteren. God geef mij de kracht dat ik met behulp van mijn gezond verstand mijn mana/ mind kan beteugelen zodat ik geen verkeerde handelingen pleeg en mijn leven in goede banen kan leiden.

Deze  mantra is een van de zes mantra’s die gereciteerd dient te worden voor het slapen gaan, voor een goede nachtrust en om te overdenken of wij als mens door de dag heen geen fouten hebben gemaakt waarmee we onszelf schade berokkend hebben en ook anderen getroffen hebben. Het is een belangrijke introspectie.

In 36-6 van de Yajurveda zeggen wij:

“O god, net zoals een goede wagenmenner de paarden beteugelt en brengt waar hij wil, laat mijn verstand op de zelfde wijze mijn zintuigen beteugelen want deze slepen mijn “wil” overal naar toe. Geef mijn mana/ wil de kracht om het goede van het kwade te onderscheiden en mijn leven langs goede banen te leiden.”

Elk mens moet weten dat elke handeling consequenties/ gevolgen heeft. De heer Bouterse had toen moeten weten dat ooit de waarheid aan het licht zou komen. De wereld is Gods huis. Wij mogen hier wonen, vertoeven, maar we mogen Zijn gemaakte regels niet overtreden. Niemand heeft het recht anderen te doden. God heeft ons denkvermogen gegeven. We moeten weten dat wij anderen geen kwaad mogen doen. De Almachtige is een alomtegenwoordige kracht die overal aanwezig is. Hij ziet alles, weet alles wat er gebeurd. En….. Hij geeft de eerlijke een derde oog om alles te zien waarmee wij het kosmisch bewustzijn bevuilen. En dit derde oog heeft de Almachtige de drie rechters geschonken om het kwaad dat geschied is op 8 december 1982 te ontrafelen. Volgens de Vedische leer wordt de creërende kracht van de Almachtige Brahma genoemd. Dat is een mannelijke kracht. Maar de vernietiger van het kwaad en handhaver van het recht is een vrouwelijke kracht die Durga genoemd wordt. Is het niet Gods werk dat onze jonge natie drie Durga’s heeft voortgebracht die de waarheid hebben ontrafeld? De natuurlijke wetmatigheden van de wereld zijn gebaseerd op waarheid. Wat men ook doet, de waarheid zal altijd naar boven komen. Suriname heeft eindelijk kunnen tonen dat het een rechtstaat is. Dat  de rechtstaat leeft. Volgens de Vedische leer krijg je altijd de vruchten van je daden, goed of kwaad. Dat is de werking van de oorzaak-gevolgwet. Dit systeem kent geen vergeving. Ook de Bijbel zegt: “wat gij zaait zult gij oogsten”. Als je de oogst binnenhaalt, moet je niet vluchten als de vruchten zuur zijn. Want… ook dat wordt met rente beloond.

De heer Bouterse heeft totaal geen respect getoond voor de rechtstaat. In 1980 heeft hij de rechtstaat omver gegooid door een coup te plegen en 2 jaar later de moord op 15 eerbare burgers die vochten voor herstel van de democratie. Mensen die vinden dat ze niet schuldig zijn, gaan naar de rechtszaal om zich te verdedigen, om aan te horen wat de rechter zegt. Hoeveel respect heeft de persoon Bouterse voor de rechtsorde van Suriname? Immers, de zaak gaat om de persoon Bouterse en niet om President Bouterse. Als  President had hij juist het goede voorbeeld moeten geven als eerste burger van het land door naar de rechtszaal te gaan en zijn verhaal te doen in mannentaal. Dat zou hem beter staan in de hoedanigheid als President.  Door op reis te gaan in de periode van  de rechtspraak heeft hij niet alleen de rechterlijke orde geschoffeerd, maar de gehele Surinaamse bevolking. Hij heeft totaal geen goed voorbeeld gegeven aan het volk. Anderzijds heeft hij ook geen rekening  mee gehouden dat de hele wereld toekijkt. Hoeveel respect verwacht hij van de wereld? Wat moet er later over hem staan in de geschiedenisboeken? En dit alles geeft Suriname een enorme imagoschade.  In elk geval is er recht gesproken. Mensen kunnen de geschiedenis niet voor lange tijd blijven vervalsen. De Goddelijke kracht is altijd sterker. En het is deze Goddelijke kracht die de nabestaanden de kracht en de guts heeft gegeven om te blijven strijden. Na 43 jaar hebben we nu dit resultaat. Ik ben ervan overtuigd dat de Almachtige ons zal bijstaan om de toekomst van Suriname te verschonen van alle smet. Ik wens de gehele Surinaamse bevolking  en de rechterlijke macht heel veel sterkte toe.