Verschillende tempels in Suriname houden tijdens Navratri een speciale Gáw puja voor heil van de buurt. Hoewel het animo bij jongeren gering is, voelen veel ouderen zich verbonden met deze activiteit. “Er zijn heel veel mensen die niet vaak naar de mandir komen, maar graag hun bijdrage leveren aan de Gáw puja. Ze hebben er een bepaalde band mee”, zegt Soeklechandre Soeknandan van de Shri Sanatan Dharm Paramaribo Noord (SSDP).

Collectieve dienst
De SSDP houdt jaarlijks tijdens de navrati periode in oktober/november een Gáw puja waaraan tientallen buurt­be­woners deelnemen. “Deze puja wordt al heel lang in de buurt gehouden, sinds de eerste hindo­stanen uit Commewijne zich op Blauwgrond vestigden. Eerst werd het onder een manjaboom gehouden, later bij familie Soekhai en sinds de Shri Radha Krishna tempel er is, op het terrein van de organi­satie”, blikt Soeknandan terug. Pandit Patanjal Baboeram Misier legt uit dat mensen vroeger niet in staat waren om thuis een uitge­breide gebeds­dienst te houden voor de Godin Durga die tijdens navratri wordt vereerd. “Daarom werd gezamenlijk geld en goed bijeen­gezet om een collec­tieve dienst te houden. Deze traditie is waarschijnlijk meege­nomen uit India waar we een Pancait systeem met dorps­be­stuur kennen. Er wordt tijdens de Gáw puja gebeden voor het hele universum.” Baboeram Misier heeft op zondag 6 oktober de dienst bij de SSDP geleid. “Het doel van de dienst is welvaart en welzijn voor ons allen. Je kunt het ook zien als een satsang waarbij mensen van de buurt samen­komen. Dit bevordert de eenheid en saamho­righeid.”

Transformatie
Soeknandan is al jaren voorzitter van de commissie Gáw puja SSDP. Hij ziet de gezamen­lijke dienst langzaam trans­for­meren in een vaste mandir activiteit. “We plannen de Gáw puja altijd tijdens navratri en nemen dat mee in ons jaarpro­gramma.  Het is een traditie die we in ere houden en zullen blijven conti­nueren. Belangrijk is ook dat we meer jongeren betrekken. Deze groep moeten we vanuit de tempel mobili­seren. Dat gaat moeilijk, maar we moeten niet opgeven. Vroeger gingen we huis aan huis om mensen uit te nodigen, de laatste jaren doen we de bekend­making via de tempel en social media.” Volgens voormalig SSDP voorzitter John Parsadi  moeten de huis aan huis bezoeken misschien weer worden opgepakt om meer mensen te betrekken bij de gezamen­lijke dienst. Uit gesprekken met verschil­lende aanwe­zigen blijkt dat ze bijzonder blij zijn met de Gáw puja. Tijdens de dienst krijgt iedereen de gelegenheid om offerandes van bloemen, bladeren en dhaar (mengsel van water, suiker, vermiljoen poeder) te doen. Veel mensen kiezen er bewust voor om niet thuis, maar in de tempel of tijdens Gáw puja hun rituelen te doen.

Verschillende ministers, parle­ments­leden, firstlady Ingrid Bouterse en anderen hebben op 2 oktober het stand­beeld van Mahatma Gandhi aan de Heiligenweg omhangen met mala’s. Zijn 150^ste geboor­tedag wordt sinds vorig jaar wereldwijd gevierd met verschil­lende projecten die in het teken staan van klimaats­ver­an­dering en verant­woord milieu­ge­bruik.

Klimaat en milieu
In Suriname zijn er ruim 150 bomen geplant in de districten Paramaribo, Nickerie, Saramacca en Commewijne. Er wordt ook een project uitge­voerd om vijfhonderd kinderen van Paramaribo en het binnenland te leren hoe een zonne-energie kit in elkaar te zetten. In India zijn er verschil­lende activi­teiten onder­nomen voor een schone omgeving en plastic gebruik. Voor deze initi­a­tieven heeft premier Narendra Modi vorige week de Global Goalkeeper 2019 award ontvangen, deelt de Indiase ambas­sadeur Mahender Singh Kanyal mee. Ook in andere delen van de wereld heeft India tientallen projecten uitge­voerd. Het Gandhi Solar Park dat op 24 september bij het hoofkantoor van de Verenigde Naties in gebruik is genomen, is daarvan een voorbeeld.

Gandhi’s boodschap
“De viering van de 150^ste geboor­tedag van Mahatma Gandhi biedt ons een belangrijk moment om zijn boodschap over waarheid en geweld­loosheid te verspreiden. Het is een uitdaging om het pad van geweld­loosheid, zoals door hem gepredikt, te bewan­delen. Dit geldt ook voor het blijven bij de waarheid. Gandhi zei dat een fout geen waarheid wordt door het vele malen te herhalen en te propa­geren. Zo blijft de waarheid intact, ook al praat niemand erover en krijgt het geen exposure”, zegt Kanyal. “Een belang­rijke les die we van Gandhi kunnen leren is, dat we het geloof in de mensheid niet moeten verliezen. Gandhi vergeleek de mensheid met de oceaan en zei: als enkele druppels uit de oceaan vuil zijn, betekent het niet dat de hele oceaan is vervuild. We moeten wel verant­woord omgaan met de aarde. Dat is ook iets wat Gandhi ons heeft geleerd: de aarde heeft genoeg voor iedereens behoefte, maar niet voor de hebzucht van ons allen.” Volgens de Surinaamse minister van Buitenlandse Zaken,  Yldiz Pollack-Beighle, heeft Gandhi mensen als Nelson Mandela en Martin Luther King geïnspi­reerd. “De wereld vandaag is niet hetzelfde als 150 jaar geleden. We hebben vrede, geweld­loosheid en liefde nodig. Iedereen kan een Gandhi zijn! Samen moeten we dit planeet koesteren. Geweldloosheid vereist dubbel vertrouwen: in God en de mensheid. De toekomst hangt af van wat we vandaag doen.”

Foto’s: Sabitrie Gangapersad

Op grootse wijze heeft de vereniging Arya Dewaker afgelopen weekend haar negen­tig­jarig bestaan gevierd. De organi­satie die beschikt over 22 tempels, dertien scholen en een kinderhuis, gaat zich nu ook richten op ouderenzorg. “Wij doen de samen­leving een senio­ren­centrum cadeau, omdat we weten dat adequate opvang en zorg voor ouderen een grote behoefte is”, zegt voorzitter Inder Gangabisoensingh.

Een wrihad (collec­tieve) hawan, receptie, dankdienst en huldiging van verschil­lende promi­nente personen, waren onderdeel van de jubile­um­viering. Met tientallen personen is er op het voorterrein van de tempel aan de Pengelstraat een uitge­breide vuuroffer dienst gehouden in de openlucht. “Negentig jaren zijn geen negentig dagen of uren. Het is meer dan een gemiddeld mensen­leven. We zijn er trots op dat we onze doelen kunnen reali­seren door de samen­leving te dienen. Vandaar ook het besluit om een senio­ren­centrum te openen”, zegt de voorzitter. “Het ontwerp en de locatie aan de Henck Arronstraat zijn er. We gaan nu de finan­ciële middelen zoeken.”

Als fundraising worden er grote foto’s van de mooie hoofd­tempel aan de man gebracht. “Onze tempel staat op de wereld erfgoed­lijst van de UNESCO en is tijdens de inter­na­ti­onale confe­rentie van de Arya Samadj in New Delhi gekozen tot beste Arya Samadj tempel in de wereld. We mogen daar heel erg trots op zijn. Wie doneert en de foto thuis ophangt, kan meteen met trots zeggen dat hij heeft bijge­dragen aan de bouw van het senio­ren­centrum.”

Verschillende religieuze leiders, politici en andere functi­o­na­rissen hebben de Arya Dewaker gefeli­ci­teerd met de bereikte mijlpaal. Tussen de toespraken door werd het publiek vergast op zang en dans. De organi­satie komt binnenkort ook uit met een jubile­umboek.

Foto’s: Sabitrie Gangapersad en Freek L. Bakker (tempel)

In 2002 werd de histo­rische binnenstad van Paramaribo opgenomen op de werel­derf­goed­lijst van de Unesco. De Unesco is een  organi­satie van de Verenigde Naties die in 1945 is opgericht met onder meer als doel de bewust­wording van mensen voor het belang van erfgoed, bescherming en behoud van natuurlijk en cultureel erfgoed wereldwijd. De status van werel­derfgoed brengt voor de Surinaamse overheid de verplichting met zich mee de histo­rische binnenstad met de vele histo­rische houten en bakstenen gebouwen te onder­houden. Hierbij gaat het om een bestand van circa zeshonderd monumentale gebouwen in hartje Paramaribo. Het betreft daarbij niet alleen A‑monumenten zoals het presi­den­tieel paleis, de kathe­draal, het complex Fort Zeelandia, het Ministerie van Financiën, het gebouw de Waag aan de Waterkant en de Hervormde Kerk aan het Kerkplein, maar ook om kleine houten volks­huisjes.

Hoewel histo­risch Paramaribo kan worden beschouwd als de geboor­te­plaats van de Surinaamse cultuur valt in de praktijk echter weinig te merken dat Surinamers (bevolking en overheid) trots zijn op dit erfgoed. Met name de overheid laat het afweten. Er is weliswaar een Monumentenwet uit 2002 waarbij het verboden is om zonder vergunning van het Ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur monumentale panden af te breken, maar in de praktijk is deze wet een dode letter. Zo is de afgelopen tien jaar twintig procent van de histo­rische gebouwen uit de binnenstad verbrand, gesloopt, ingestort, verpauperd of gemoder­ni­seerd. Ook het onderhoud van veel monumentale panden laat veel te wensen over.  In het overheids­beleid wordt niet of nauwe­lijks het belang van het behoud van de histo­rische binnenstad en de verdien­ca­pa­citeit door toerisme benadrukt. Vooral de histo­rische panden die in het bezit zijn van de overheid verkeren veelal in slechte staat.

De in 1997 opgerichte Stichting Gebouwd Erfgoed Suriname (SGES) heeft als hoofd­taak­stelling het voorbe­reiden van een beheers instituut voor de monumentale panden, maar vanwege gebrekkige overheids­steun beschikt de SGES niet of nauwe­lijks over instru­menten om slagvaardig op te treden. De SGES is namelijk geen autoriteit die overziet, coördi­neert en bevoegd­heden heeft. In de praktijk is zij een roepende in de woestijn wanneer het zoveelste histo­rische pand verloren dreigt te gaan.

Het betekent niet dat er geen licht­puntjes zijn met betrekking tot het behoud en onderhoud van histo­risch Paramaribo. Hierbij kan gewezen worden op de werkzaam­heden van Stichting Stadsherstel Suriname die in 2011 is opgericht en samen­werkt met Stadsherstel Amsterdam. Stichting Stadsherstel Suriname is een restau­re­rende onder­neming die histo­rische panden aankoopt, restau­reert en duurzaam exploi­teert.

Daarnaast zijn er nog verschil­lende speci­fieke stich­tingen die zich bezig­houden met speci­fieke histo­rische objecten zoals de Joden Savanne.

Als gevolg van boven­ver­melde ontwik­ke­lingen is het dan ook niet verwon­derlijk dat men zich in Suriname nauwe­lijks bewust is van de voordelen van de monumen­ten­status. Over het algemeen overheerst bij een groot deel van de bevolking een houding van ‘wan owru udu oso, yu de lapu hem fu soso’ (geciteerd in de Ware Tijd, redac­ti­oneel commentaar 25 juni 2019). De Unesco heeft zelfs gedreigd Suriname van de lijst van de World Heritage lijst te schrappen als de overheid niet meer aandacht besteedt aan de histo­rische binnenstad.

Hoewel alle Surinamers trots zouden moeten zijn op dit werel­derfgoed is het opmer­kelijk dat de identi­fi­catie van de diverse bevol­kings­groepen met histo­risch Paramaribo verschillend is, zoals uit een onderzoek van Van Maanen (2011) blijkt. Creolen hebben in verge­lijking met Hindostanen en Javanen de meeste binding met de histo­rische binnenstad. Een verklaring voor de histo­rische binding van Creolen met de hoofdstad is dat zij aan de oorsprong stonden van de ontwik­keling van Paramaribo ten tijde van de slavernij en de plantage-economie. De hoofdstad vormt voor deze groep een venster naar haar verleden, terwijl Hindostanen en Javanen deze histo­rische binding met Paramaribo missen.

De bouw van histo­risch Paramaribo dateert uit de zeven­tiende, achttiende en negen­tiende eeuw. Na de Tweede Wereldoorlog werd gebroken met de koloniale bouwstijl en werd de moder­nis­tische bouwstijl dominant. Bij het grote Surinaamse publiek is echter nauwe­lijks bekend dat de Nederlandse architect ir. Peter Nagel een grote stempel heeft gedrukt op moder­nis­tisch Paramaribo.

Peter Nagel (1921–1997) studeerde in 1946 in Delft af als civiel ingenieur. Tijdens zijn studie volgt hij ook archi­tec­tuur­col­leges en vindt hij aansluiting bij een groep hoogle­raren die moder­niteit in de archi­tectuur en stedenbouw aanhangen met als ideaal ‘functi­onele archi­tectuur’ waarbij constructie en uiterlijk bepaald worden door de functie van het gebouw met daarbij een voorkeur voor lichte en luchtige archi­tectuur. De vorm moest tot het minimum terug­ge­bracht zijn en schoonheid is daarbij geen doel op zich.

Na afronding van zijn studie is er voor Nagel echter nauwe­lijks werk. Nederland is bezig met de weder­opbouw en er is geen behoeften aan moder­nisten. Hij vertrekt in 1946 naar Aruba waar zijn broer een bouw- en ontwik­ke­lings­maat­schappij heeft. Hier werkt hij vier jaar als architect. Zijn broer besluit in 1950 ook in Suriname een bouwon­der­neming te starten onder leiding van Peter Nagel. De naoor­logse Nederlandse ontwik­ke­lingshulp aan Suriname gaf een grote impuls aan bouwac­ti­vi­teiten. De gebroeders Nagel krijgen echter van de Surinaamse overheid geen toestemming tot oprichting van een bouwmaat­schappij. Hierop besluit Peter Nagel een ingenieurs- en archi­tec­ten­bureau te vestigen. Dat leverde geen problemen op aangezien op dat moment er geen archi­tec­ten­bureau in Suriname was. Peter Nagel kon zijn archi­tec­tuur­i­dealen in Suriname in de praktijk brengen en intro­du­ceerde daarmee het moder­nisme in de tot dan overwegend houtenstad Paramaribo. Nagel was een bouwmeester die het gehele bouwtraject in eigen handen hield: het schetsplan, de berekening van de sterkte van de constructies, het uitzoeken van bouwma­te­rialen, de bepaling van de kleuren en het ontwerp van het interieur.

Kenmerkend voor de functi­onele archi­tectuur van Peter Nagel in Suriname zijn:

• Gestucte betonnen gevels met stalen ramen;
• Vaste zonwering van verticale buiten­la­mellen (Brises de soleil) voor de ramen die speciaal voor de trope­nar­chi­tectuur zijn ontwikkeld om verzekerd te zijn van een optimale lucht­door­stroming, terwijl de lamellen tegelijk voor optimale schaduw zorgen;
• Toepassing van gebroken wit (zacht wit) als kleur als bescherming tegen de tropische zon;
• Aandacht voor kunst in de gebouwen.

De meest bekende gebouwen die Peter Nagel heeft ontworpen vinden we in de omgeving van de Henck Arronstraat (voorheen Gravenstraat), het Kerkplein, het Onafhankelijkheidsplein en de Waterkant. Ik noem hier een aantal van deze moder­nis­tische gebouwen.

Aan de Henck Arronstraat betreft De Surinaamse Bank (1956). Rond het Kerkplein gaat het om de volgende gebouwen: Het vroegere Hoofdpostkantoor uit 1959 (thans Surpost), de Republic Bank (voorheen de Hollandse Bank Unie uit 1958), het EBS-gebouw (vroeger het OGEM-gebouw uit 1956) en het Fatum-gebouw uit 1961.

In de omgeving van het Onafhankelijkheidsplein betreft het Buitensociëteit Het Park (1954) thans het gebouw van De Nationale Assemblée, het Kabinet van de directeur van de president (voorheen het Kabinet van de Gouverneur uit 1956).

In de nabijheid van het Onafhankelijkheidsplein vinden we Hotel Torarica aan het Mr. Rietbergplein dat in 1962 werd gebouwd naar een ontwerp van Peter Nagel. Aan de Waterkant zijn dat het gebouw van de Centrale Bank van Suriname (1963) en de Centrale Markt (1968).

Zoals hierboven aange­geven had Peter Nagel ook aandacht voor kunst in de door hem ontworpen gebouwen. Ik volsta met enkele voorbeelden. Bij de hoofd­ingang van Hotel Torarica hangt een houten wandplastiek van tien verschil­lende Surinaamse houtsoorten die twee inheemsen verbeelden die de toegang bewaken. Daarnaast is in de eetzaal een muurschil­dering opgenomen die de verschil­lende bevol­kings­groepen in Suriname uitbeelden.

Bij De Surinaamse Bank zijn de diefijzers voor de ramen in de vorm van een gesti­leerde mense­lijke figuur ontworpen. In het middenstuk van elk raam is een econo­mische activiteit uitge­beeld (bron: Nagel — De Groot).

Op de gevel van de Centrale Bank zijn op keramische tegels de econo­mische kernac­ti­vi­teiten van Suriname afgebeeld (landbouw, industrie en export).

Tenslotte wijs ik op de voorgevel van de RBTT Bank (voorheen de Hollandse Bank Unie) met een sculptuur van een vrouw met op haar hoofd een schaal met vruchten van het land. Deze sculptuur verbeeldt de Surinaamse vrouw als spil van het maatschap­pe­lijke en econo­mische leven (bron: Nagel — De Groot).

Ook een aantal winkel­panden in Paramaribo draagt de stempel van Peter Nagel, zoals winkelpand Kirpalani (1959) op de hoek van de Maagdenstraat / Jodenbreestraat. Dit winkelpand in na 2005 onher­kenbaar gereno­veerd waarbij de oorspron­ke­lijke archi­tectuur verloren is gegaan. Zo zijn de gevels nu bekleed met gladde aluminium bepla­tingen.

Voorts kunnen worden genoemd het (vroegere) Manufacturen Paleis (1961) van J.H. Issa aan het Sivaplein op de hoek van de Domineestraat / Zwartenhovenbrugstraat en het oude CHM-gebouw (1956/ 1962) op de hoek van de Dr. Sophie Redmondstraat / Steenbakkerijstraat (bron: Frits Strik).

Tot slot wil ik nog wijzen op de volgende gebouwen die door Nagel zijn ontworpen en gebouwd: Het André Kamperveen stadion uit 1953 (vroeger Suriname Stadion gebouwd in 1953), zwembad Parima (1958), het oude Startheater gebouwd in 1957 (thans een casino) op de hoek van de Zwartenhovenbrugstraat / Wagenwegstraat, het oude Postkantoor op Zorg en Hoop uit 1963, nu het kantoor van de Surinaamse Waterleiding Maatschappij (SWM) en thans geheel blauw geschilderd naar de bedrijfs­kleur van SWM, het Surinaamse Rode Kruisgebouw uit 1954 aan de Rode Kruislaan, het Diakonessen Ziekenhuis (gebouwd in 1962) aan de Zinniastraat en het oude Caterpillargebouw (gebouwd in 1957) op de hoek van Van ’t Hogerhuysstraat / Slangenhoutstraat .

In dit overzicht heb ik slechts een selectie opgenomen van door Peter Nagel ontworpen en gebouwde moder­nis­tische bouwwerken in Paramaribo. Ook in de districten vinden we bouwwerken van architect Nagel. Daarnaast betreffen Nagels erfenis in Suriname ook het ontwerp en de bouw van een tiental bungalows en villa’s. In Achteraf Bekeken vindt de geïnte­res­seerde lezer een compleet overzicht van de door hem ontworpen bouwwerken in Suriname en hun bouwge­schie­denis. In Paramaribo. De moder­nis­tische archi­tectuur van ir. Peter J. Nagel vindt de lezer een uitge­stip­pelde wandel­route door het centrum van Paramaribo langs 21 gebouwen die door Peter Nagel zijn ontworpen. Bij ieder gebouw vindt de lezer achter­grond­in­for­matie. Modernistisch Paramaribo en de architect Peter Nagel zijn nauw met elkaar verbonden.

Gebruikte literatuur

- Attema, Ypie (1981). Monumentengids van Paramaribo. Zutphen: De Walburg Pers.
— Klooster, Olga, van der & Michel Bakker (2009), Architectuur en bouwcultuur in Suriname, Amsterdam: KIT Publishers
— Maanen, Eugenio, van, (2011). Colonial Heritage and Ethnic Pluralism. Its socio-psycho­lo­gical meaning in a multi-ethnic community. The case of Paramaribo, Surinam. Groningen: NRIT Media.
— Nagel-de Groot, Maria (2005). Achteraf bekeken. Architectuur in Suriname 1951 tot 1969. Bouwwerken ontworpen door Ir. P.J. Nagel. Z.p. In eigen beheer uitge­geven. Een digitale versie van deze publi­catie is te raadplegen op: http://resolver.tudelft.nl/uuid:6d470343-15d0-4148–83d5-985745cb0e18
— Strik, Frits & Aad Lambert (2018). Paramaribo. De moder­nis­tische archi­tectuur van ir. Peter J. Nagel. Volenmdam: LM Publishers.

Bij de foto’s:
1/2 Waterkant Paramaribo en Binnenstad Paramaribo (foto: Hans Ramsoedh)
3 Vervallen gebouwen in binnenstad Paramaribo (foto: Hans Ramsoedh)
4/5 Pand vóór en na restau­ratie door Stadsherstel Suriname aan de Julianastraat in Paramaribo (foto: Parbode sept. 2019)
6 Architect Peter Nagel (foto: Nagel-de Groot)
7 De Surinaamse Bank (foto: Frits Strik)
8 Het hoofd­post­kantoor (foto: Frits Strik)
9 De Nationale Assemblée, voorheen Buitensociëteit Het Park (foto: Frits Strik)
10/11 Centrale Bank van Suriname en Republic Bank (foto: Frits Strik)
12 Muurschildering Hotel Torarica (foto Frits Strik)
13 Diefijzers bij de Surinaamse Bank van gesti­leerde mense­lijke figuur (foto Nagel-De Groot)
14 Sculptuur van een vrouw met een schaal met vruchten van het land (foto Nagel-De Groot)
15/16 Oorspronkelijk winkelpand Kirpalani en Huidig winkelpand Kirpalani (foto Frits Strik)
17 CHM-gebouw (foto: Frits Strik)

Wie op 19 januari 2019 de zeven­tigste verjaardag van de Vooruitstrevende Hervormings Partij (VHP) bijwoonde, zag geen Hindostaanse, maar een multi­cul­turele partij met veel jongeren. Nieuwe gezichten uit verschil­lende etnische groepen werden op die dag gepre­sen­teerd. De partij gaf ook het startsein voor de verkie­zings­cam­pagne van 2020. VHP-voorzitter Chan Santokhi wilt volgend jaar maar liefst 28 van de 51 zetels landelijk binnen halen.

Landelijke deelname
“De jeugd van nu heeft niets te maken met etniciteit. Jongeren van verschil­lende bevol­kings­groepen trekken met elkaar op en werken probleemloos samen. Vroeger werd de VHP inderdaad bestempeld als een Hindostaanse partij, maar dat is aan het veran­deren. We willen meer zijn dan een partij alleen. We gaan voor een nationale beweging, Orange Movement, die pleit voor herstel en redding van Suriname”, zegt Sachien Badal, onder­voor­zitter van de VHP Jongerenraad. “Door landelijk deel te nemen aan de verkie­zingen, betrek je iedereen en neemt het vertrouwen toe. Van de 70 jaar dat VHP bestaat, heeft de partij slechts 31 jaar deel uitge­maakt van de coalitie. De VHP heeft nooit alleen de regering gevormd. Nu gaan we alleen de verkie­zingen in en er is plek voor een ieder. Mensen moeten daarop inspelen en stemmen op basis van kwaliteit. Het is belangrijk dat de kandi­daten voorbeeld­fi­guren zijn en mensen zich in hun kunnen terug­vinden ongeacht hun afkomst. Jongeren denken nu anders: ze kijken naar de potentie en kwaliteit van verte­gen­woor­digers en niet naar etniciteit.”

Eerste stap
De nieuwe multi­cul­turele VHP is bij grote delen van de samen­leving heel goed ontvangen. Verbazingwekkend is wel de kritiek uit de kamp van de Nationale Democratische partij (NDP). Volgens onder­voor­zitter en fractie­leider Andre Misiekaba is de VHP geen nationale partij. Hij verwijst naar  volks­ver­te­gen­woor­digers van de VHP die op dit moment allemaal Hindostanen zijn, terwijl dat bij de NDP anders is. In zijn toespraak bij de viering van de Dag der Bevrijding op 25 februari 2019 noemde president Bouterse de missies van VHP naar het binnenland en het streven naar 28 zetels een lachertje.

Volgens critici zal het nog jaren duren voordat de VHP een echte nationale partij wordt. Niet iedereen in de VHP is klaar om de veran­dering onder Santokhi te accep­teren, zoals ook nog niet iedere niet-Hindostaan zover is om het partij­centrum De Olifant binnen te stappen. Maar de eerste stap voor veran­dering en vernieuwing is al gezet. Santokhi maakt zich als leider wel sterk voor een multi­cul­turele partij. “Onze eerste voorzitter ging voor verbroe­de­rings­po­litiek. De droom van Lachmon wordt werke­lijkheid. Etnische politiek is nu niet meer aan de orde. Alle Surinamers moeten de ruimte krijgen om te parti­ci­peren in alle partijen. De strijd gaat nu niet meer tussen rassen. Deze strijd gaat tussen goed en kwaad en tussen stabi­liteit en insta­bi­liteit.”