Op 15 december 1954 werd het zogeheten Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden onder­tekend en werd Suriname een Rijksdeel van het Koninkrijk. Gaandeweg ontstond de behoefte aan een eigen officiële Surinaamse vlag. Pas na 5 jaar, namelijk op 15 december 1959 werd een Surinaamse vlag officieel geïntro­du­ceerd. Vóór deze datum was de officiële vlag in Suriname de Nederlandse vlag, die van boven naar beneden bestaat uit de kleuren rood, wit en blauw in een recht­hoekige vorm. De eerste Surinaamse vlag bestond uit een witte rechthoek met daarop vijf sterren die met elkaar verbonden waren door een zwarte ellips­vormige band. De sterren hadden verschil­lende kleuren, groten­deels overeen­komend  met de vermeende huids­kleur van de belang­rijkste toenmalige bevol­kings­groepen van Suriname. De zwarte ster stond voor de Afrikanen (Creolen en Marrons), de bruine voor de Hindostanen, de gele voor de Javanen en Chinezen, de rode voor de Inheemsen (‘Indianen’) en de witte voor de Blanken. De witte achter­grond symbo­li­seerde de vrede waarin de bevol­kings­groepen samen­leefden.

Er kwam later echter veel kritiek op deze vlag. Er zou te veel nadruk liggen op de verschillen en daardoor zou veel minder de eenheid van het Surinaamse volk worden gesym­bo­li­seerd. In verband met de onafhan­ke­lijkheid werd voor de Republiek Suriname daarom voor een nieuwe vlag gekozen. Maar de oudevlag was dus bijna 15 jaar de nationale vlag van Suriname. De nieuwe nationale vlag van Suriname van de Republiek Suriname werd officieel in gebruik genomen op 25 november 1975 bij de viering van het bereiken van de onafhan­ke­lijkheid.

De vlag heeft de vorm van een rechthoek, waarop vijf horizontaal lopende banen en een vijfpuntige ster voorkomen. De vijf horizontale banen, van boven naar beneden zijn in drie kleuren: de kleur groen (dubbele breedte), wit (enkel­voudige breedte), rood (viervoudige breedte), weer wit (enkel­voudige breedte) en vervolgens weer groen (dubbele breedte). Rood symbo­li­seert de vooruitgang en de strijd voor een beter bestaan; wit staat voor vrijheid en gerech­tigheid (vrede) en de kleur groen is symbool voor de vrucht­baarheid van het land. In het centrum van de vlag bevindt zich een gele, vijfpuntige ster. De gele (gouden) kleur van de ster staat voor eenheid van de verschil­lende bevol­kings­groepen, opoffering, eensge­zindheid en een gouden toekomst. De ster is recht­op­staand met vijf punten (hoeken), die de belang­rijke bevol­kings­groepen moeten voorstellen. Al met al is de symboliek en de betekenis van de nationale vlag van Suriname treffend voor de diver­siteit en harmonie en wat mij betreft, ook heel mooi.

Surinamers zijn over het algemeen dan ook zeer trots op deze vlag. In Suriname wappert de vlag fier op verschil­lende locaties, maar bijvoor­beeld ook in Nederland op plaatsen waar Surinamers wonen. Je ziet de vlag bij tropische winkels, maar ook tijdens sport­wed­strijden is de mooie opval­lende en onder­schei­dende Surinaamse vlag te zien. Vooral tijdens inter­na­ti­onale sport­wed­strijden dragen Surinamers hun vlag met trots. Zo is de Surinaamse vlag vaak te zien bij gevecht­sporten als K1 en later MMA (Mixed Martiaal Arts) waar Surinamers domineren. Bij inter­na­ti­onale organi­saties waar vlaggen van alle landen wapperen, kijk ik altijd met trots naar onze mooie vlag tussen de andere vlaggen.

Tijdens mijn bezoek aan Guyana in december vorig jaar kon ik  met veel moeite de Surinaamse vlag ontwaren voor het Caricom gebouw in de hoofdstad Georgetown. Suriname is namelijk lid van de Caricom (Caribbean Community). Pas na lang turen zag ik de Surinaamse vlag. Waarom?  Tot mijn ontstel­tenis was de Surinaamse vlag ’verkracht’. Oh nee, ik bedoel het natuurlijk niet letterlijk, maar in figuur­lijke zin. De rode baan in deze vlag is veel te breed (zie foto) en dus propor­ti­oneel niet correct ‘ingenaaid’. De rode baan moet maximaal tweemaal zo breed zijn als de groene en niet drie tot vier maal breder! Ik hoop dat de Surinaamse regering i.c. de Surinaamse ambas­sadeur in Guyana, de heer Ebu Jones, zo snel mogelijk ingrijpt. Laat tenminste de juiste Surinaamse vlag fier wapperen in Guyana!

Bij de foto: Onjuiste Surinaamse vlag wappert voor het Caricomgebouw in Georgetown, Guyana.

Opmerking redactie: Overigens wordt ook in Nederland een onjuiste Vlag van Suriname online verkocht, waarop de rode baan te breed is en de twee groene banen te smal (zie hiernaast). Het is dan ook zaak dat deze onjuiste vlag zo snel mogelijk uit de handel wordt gehaald. Het zou goed zijn als het Surinaamse consulaat hier werk van maakt. 

Foto: Chan Choenni

Ik bezoek Suriname elk jaar en rijd daar in een huurauto. De laatste jaren is het verkeer drukker geworden en het lijkt steeds onvei­liger. Uiteraard kijk ik als Surinaamse Nederlander naar de verkeers­vei­ligheid in Suriname, maar ik ben ook geboren  en getogen in Suriname. Niettemin zijn deze obser­vaties van belang; ook omdat velen als toerist Suriname bezoeken en aan het verkeer deelnemen. Ik rijd steeds vaker als het ware met lood in mijn schoenen. Er zijn weliswaar verkeers­drempels en zelfs zogeheten plateaus geplaatst, maar er zijn drempels waarbij de aankon­diging vlakbij de drempel staat in plaats van bijvoor­beeld 20 meter ervoor! Je moet immers kunnen antici­peren en niet wanneer je bij de drempel aankomt ineens lezen: drempel.

Je vraagt je af wie dit verzint dit op het Ministerie van Openbare Werken of wordt hier überhaupt over nagedacht? Zo zijn er nog meer onveilige situaties. Een actueel voorbeeld: op de hoek van de Sophie Redmondstraat en de Zwartenhovenburgstraat, tegenover het vervallen stonóso gebouw bij het stoplicht, heeft men op de straat (!) een soort vuilnisbak geplaatst. Het is als het ware een inham­metje,  maar voor een automo­bilist uiterst gevaarlijk: zomaar een inham­metje op straat. Je moet dus een beetje uitwijken en blokkeert daardoor de auto’s naast je. Zou  de vuilnisbak niet elders kunnen worden geplaatst?

Vrijwel dagelijks zijn er aanrij­dingen met veel blikschade of ongelukken waarbij iemand tegen een verkeerspaal rijdt. Vaak zijn er echter ook aanrij­dingen met dodelijke slacht­offers. Suriname telt per jaar verhou­dings­gewijs veel verkeers­doden. Verkeersdoden worden inter­na­ti­onaal uitge­drukt in aantallen per miljoen inwoners per land. In 2019 waren dat er 78 in Suriname. Suriname heeft ruim een half miljoen inwoners. Dit betekent   gemiddeld ruim 150 verkeers­doden per miljoen per jaar voor 2019. Ter verge­lijking: in de Europese Unie was dit getal 49; in België 54 en in Nederland slechts 31. Dat betekent dat Suriname gemiddeld bijna vijfmaal zoveel verkeers­slacht­offers kent als in Nederland en bijna driemaal zoveel als in België. Helaas heb ik geen cijfers over verge­lijkbare landen als Guyana kunnen achter­halen.

Er moet echt iets gedaan worden aan het verhou­dings­gewijs grote aantal verkeers­doden in Suriname. Ik moet zeggen dat de meerderheid van de Surinaamse automo­bi­listen hoffelijk is in het verkeer en elkaar de ruimte geeft. Maar er is een minderheid met een ‘jungle­men­ta­liteit”: men rijdt ruw, te hard, heeft haast, ‘snijdt de ander’ en haalt ongemerkt in. Kortom: er is veel risico­gedrag. Nee, ik bedoel met jungle­men­ta­liteit echt niet alleen ‘Marrons’. Over de hele linie zijn er automo­bi­listen en vooral mannen die een soort macho­gedrag ten toon spreiden — vooral rijdend in fourw­heeldrive auto’s — en  zich de baas wanen op de wegen. Zij brengen zichzelf en anderen in gevaar.

Surinamers lijken vaak veel haast te hebben in het verkeer. Hebben zij zoveel haast om naar het werk te gaan of is het om thuis te komen? Politici en opvoeders moeten de automo­bi­listen aanspreken. Er zijn gelukkig enkelen, zoals de politicus Edward Belfort. Hij, maar ook anderen roepen regel­matig de burgers op om zich te gedragen in het verkeer. Belfort  spreekt ook de zwarte jonge­mannen aan ‘deng blakka buba wang’  via de televisie op hun gedrag.

De meeste oude Surinaamse wegen zij niet gebouwd voor veel en intensief autoverkeer. Er zijn  nog steeds wegen vol kuilen. Is er geen zogeheten vliegende brigade die kan uitrukken om continu de kuilen en gaten te dempen na bijvoor­beeld melding door burgers? Zijn er niet genoeg manschappen of is er niet genoeg asfalt beschikbaar? Als je hierover wil discus­siëren, zegt men in Suriname: lieb a tori. Men wil er niet over praten. Er zijn blijkbaar andere priori­teiten en grotere problemen in het land. Er wordt wel strenger gecon­tro­leerd door de politie. Maar het belang­rijkste is dat er meer infor­matie moet worden gegeven over het verkeer, risico­gedrag en de gevaren. Maar vooral over hoffe­lijkheid in het verkeer en elkaar de ruimte geven.

Foto’s: internet

Op de avond van 18 maart 2012 belde een jonge vrouw panie­kerig naar het ufo-meldpunt in Suriname dat er ‘vliegende schotels’ over haar huis vlogen. In de minuten die daarop volgden rinkelde de telefoon van het meldpunt nog vijf keer. De bellers vermoedden een buiten­aardse invasie. Het waren allemaal meldingen uit de midden­standswijk Elisabethshof (Flamingo Park) in Paramaribo-Noord. Enkele dagen later meldde het meldpunt echter dat de licht­bollen wensbal­lonnen waren geweest, lampi­onnen met een brander erin die waren opgelaten tijdens een verjaar­dags­feest verderop in de wijk.

Toen professor Ruben Gowricharn mij begin december 2019 berichtte dat hij de volgende dag naar een promo­tie­zitting moest van een zijn promo­vendi die zou promo­veren op het onderwerp ufo’s boven Suriname dacht ik in eerste instantie dat hij mij in de maling nam. Een promo­tie­on­derzoek naar ufo’s kan toch niet serieus zijn was mijn primaire reactie. Ufo’s hebben namelijk bij mij een hoge giechelfactor. Immers van ufo’s in de VS is toch al lang bekend dat het meestal gaat om geheime Amerikaanse militaire objecten die door leken worden aangezien voor vliegende schotels. Ufo staat voor uniden­tified flying object, niet-verklaarde vliegende objecten. In 2012 werd door TU Delft nog een univer­sitair docent lucht- en ruimte­vaart onder toezicht gesteld vanwege zijn uitspraken over ufo’s. Hij was namelijk ervan overtuigd dat ze een buiten­aardse oorsprong hebben.

Ufo’s boven Suriname echter bleek te gaan om een weten­schap­pelijk onderzoek waarop Tanya Wijngaarde (Amsterdam 1964) op 11 december 2019 aan de Universiteit van Amsterdam promo­veerde. Zij, bakra-uiterlijk maar met een Surinaamse vader en Nederlandse moeder, studeerde aan deze univer­siteit muziek­we­ten­schappen met als speci­a­li­satie etnomu­si­co­logie. In de periode 2002–2016 werkte zij in Suriname als journalist bij onder meer Dagblad Suriname, De Ware Tijd en later bij het maandblad Parbode. Daarnaast deed zij als zzp’er redactie- en schrijfwerk voor commer­ciële uitgaven, voorlich­tings­ma­te­riaal en websites. Wijngaarde is al jaren geïnte­res­seerd in ufo’s en de verhalen erover. Samen met twee anderen richtte zij, na een ufowaar­neming in 2009 die de voorpagina’s van kranten in Suriname haalde, het Surinaamse ufo-meldpunt op om in kaart te brengen wat er gezien werd en of dat te verklaren was. Zij wilde meer over het onderwerp weten en het leek haar een mooie kans om weten­schap­pelijk met de verhalen over ufo’s aan de slag te gaan. Zij belde rond naar verschil­lende hoogle­raren in Nederland, maar die reageerden niet erg positief. Die gooiden de hoorn erop bij het woord ufo, vertelt Wijngaarde mij per mail. Uiteindelijk vond zij twee hoogle­raren die wél geïnte­res­seerd waren, alleen was haar voorstel nog niet voldoende uitgewerkt.Vervolgens ontmoette zij in 2013 professor Ruben Gowricharn van de Promotiekamer die aan mensen in Suriname de kans bood te promo­veren aan een Nederlandse univer­siteit. Die kans greep zij met beide handen aan. In 2016 keerde zij terug naar Nederland waarbij zij als buiten­pro­mo­venda haar promo­tie­on­derzoek combi­neerde met haar fulltime werk bij de Fraudehelpdesk.

De VS gelden als de bakermat van ufo-verhalen en buiten­aardse wezens. Sinds de jaren vijftig is er in dit land sprake van een ufo-subcultuur. Ufo’s en buiten­aardse wezens vormen een niet meer weg te denken onderdeel van de populaire Amerikaanse cultuur. Sciencefictionverhalen en in het bijzonder scien­ce­fic­ti­on­films (met als bekendste film E.T. uit 1982) onder­steunen het idee dat buiten­aardse wezens in ufo’s de aarde bezoeken. Volgens een enquête in 2002 gelooft 56% van de Amerikanen dat ufo’s een realiteit zijn. Het zijn vooral blanke Amerikanen die belang­stelling hebben voor ufo’s. Deze belang­stelling reflec­teert het culturele, raciale, religieuze en politieke landschap van de Verenigde Staten, bezien vanuit het perspectief van blanke Amerikanen, en is onder meer beïnvloed door ideeën over raciale hiërarchie en white supremacy. Dankzij moderne media verspreiden verhalen over ufo’s zich over grote delen van de wereld als onderdeel van het proces van mondi­a­li­sering.

Wijngaarde ziet de theore­tische relevantie van haar onderzoek in het feit dat de verspreiding en lokale receptie (ontvangst) van ufo-verhalen kunnen worden beschouwd als een specifiek onderdeel van de mondi­a­li­sering. In haar proef­schrift onder­zoekt zij in hoeverre dit aspect van de mondi­a­li­sering veran­de­ringen ondergaat op religieus, ideolo­gisch, cultureel en politiek gebied in een plurale samen­leving als de Surinaamse. De centrale vraag in haar onderzoek is hoe de Amerikaanse ufo-verhalen worden overge­nomen in een andere maatschappij dan de Amerikaanse. Haar hoofd­vraag heeft zij uitge­splitst in een viertal deelvragen: welke factoren spelen een rol bij de lokale receptie van de Amerikaanse ufo-verhalen in Suriname; in hoeverre en op welke wijze worden samen­zwe­rings­the­o­rieën uit de Amerikaanse ufo-verhalen overge­nomen; in hoeverre en op welke wijze worden de religieuze aspecten overge­nomen en in hoeverre en op welke manier worden de raciale elementen overge­nomen?

De auteur koos voor Suriname als onder­zoeks­object omdat zij enkele jaren actief was in kringen van Surinaamse ufo-geïnte­res­seerden en, zoals eerder gesteld, een van de oprichters was van het ufo-meldpunt in Suriname. Het betekent dat zij het onderzoek uitvoerde vanuit een positie als insider met alle voor- en nadelen waarbij zij in haar optiek niettemin voldoende afstand in acht kon nemen om als buiten­staander erover te schrijven. Wat betreft haar eigen standpunt met betrekking tot het verschijnsel ufo’s: enerzijds beschouwt zij ufo’s als mytho­logie, maar ander­zijds sluit ze niet in alle gevallen uit dat ufo’s buiten­aards kunnen zijn.

Alvorens in te gaan op de deelvragen van de auteur enkele opmer­kingen over de belang­stelling voor ufo’s in Suriname. Tussen 2009 en 2015 werden ruim tachtig ufo’s gemeld bij het Surinaamse ufo-meldpunt. Het organi­seerde eens per jaar een lezing in combi­natie soms met de vertoning van een film die gemiddeld door ongeveer tachtig mensen werden bezocht. De harde kern onder de belang­stel­lenden bestond echter uit twintig tot vijfen­twintig mensen. Haar onder­zoeks­groep bestond uit honderd­veertig personen en omvatte evenveel mannen als vrouwen. Alle bevol­kings­groepen waren verte­gen­woordigd met daarbij een opval­lende verte­gen­woor­diging van Hindostanen en Javanen. Onder de belang­stel­lenden bevonden zich relatief veel personen met een opleiding op hbo- of univer­sitair niveau en een hoge sociale positie onder wie artsen, onder­nemers, univer­sitair docenten, een oud-directeur van de Centrale Bank van Suriname, een minister, een lid van het parlement en een adviseur van de regering. Wijngaarde heeft niet de indruk dat Suriname in dat opzicht afwijkt van de VS of Nederland. Ook in Nederland zijn de ufologen die Wijngaarde kent hoogop­geleid en hebben zij een goede baan. De data voor haar onderzoek verza­melde zij door middel van parti­ci­pe­rende obser­vatie bij ufologen, het voeren van informele gesprekken met ufologen, het volgen van openbare posts op sociale media en groeps­mails van ufologen, en uit openbare bronnen zoals kranten, tijdschriften en televisie. Vanwege persoon­lijke omstan­dig­heden van de oprichters werd het Surinaamse meldpunt in 2015 opgeheven.

Ik bespreek hieronder de belang­rijkste uitkomsten van haar onderzoek.

De eerste deelvraag betreft de factoren die een rol spelen bij de ontvangst van Amerikaanse ufo-verhalen in Suriname. De ufo-mytho­logie maakt actief deel uit van het verspreiden van de boodschap van de supre­matie van de VS. Het gaat hierbij niet om dwang of een opgelegde dominante cultuur maar om soft power. Bij dit laatste gaat het om de grote invloed van de Amerikaanse populaire cultuur mondiaal gezien. De Amerikaanse ufologie reflec­teert een overheer­sende positie van het chris­tendom en raciale hiërarchie waarin blanken bovenaan staan en stereo­ty­pe­ringen worden gebruikt bij de beschrijving van niet-blanken. De raciale hiërarchie en de dominante positie van het chris­tendom zien we terug binnen de ufologie in Suriname. Dit hangt volgens de auteur in de eerste plaats samen met de hegemonie van de VS en daarnaast met de koloniale erfenis die nog steeds van invloed is op de onder­linge verhou­dingen in Suriname. Opvallend is dat veel Hindostanen overeen­komsten zien tussen de ufo-mytho­logie en de verhalen uit de Vedische geschriften. Zij zien in de ufo-mytho­logie een (indirecte en mogelijk onbewuste) erkenning van de Vedische verhalen door het Westen en als een bewijs van de geldigheid van de Vedische mytho­logie. Daarmee functi­o­neren de ufo-verhalen voor verschil­lende Hindostaanse ufologen als een beves­tiging en erkenning van hun identiteit.

De tweede deelvraag handelt over de samen­zwe­rings­the­o­rieën uit de Amerikaanse ufo-verhalen. Het zijn vooral rechts­ex­tre­mis­tische en funda­men­ta­lis­tische chris­te­lijke groepe­ringen in de VS die stellen dat kwaad­wil­lende aliens in het geheim zouden samen­werken met de overheid en dat joodse leiders, vrijmet­se­laars en geheime genoot­schappen streven naar wereld­heer­schappij. Hun ideeën vinden we terug in de ufo-verhalen en complot­the­o­rieën. Het ufo-complot­dis­cours is in de optiek van de auteur ook nadruk­kelijk aanwezig in de perceptie van de meeste Surinaamse ufo-belang­stel­lenden en samen­zwe­rings­the­o­rieën vormen dan ook een wezenlijk onderdeel van het discours in Suriname.

In de derde deelvraag gaat Wijngaarde in op de overname van religieuze aspecten van de ufo-mytho­logie. Hierbij gaat het om hoger geëvo­lu­eerde buiten­aardse wezens en de alien als kwaad­aardig wezen dat mensen ontvoert, medische experi­menten uitvoert op de slacht­offers en seksuele hande­lingen met hen verricht. Voorts gaat het ook om de inter­pre­tatie van Bijbelverhalen vanuit het idee dat ufo’s daarin beschreven worden en vanuit het idee van een eindtijd. Een belangrijk verschil met de dominante Amerikaanse mytho­logie is dat er in Suriname weinig aandacht is voor ontvoe­ringen. Een ander opvallend verschil met de dominante mytho­logie dat er in Suriname meer aandacht is voor de plaats van ufo’s in het hindoeïsme dan in de VS.

In haar laatste deelvraag bespreekt de auteur de raciale elementen uit de Amerikaanse ufo-verhalen. In de Amerikaanse ufo-mytho­logie bestaat er een raciale hiërarchie met bovenaan de moreel en intel­lec­tueel superieure, blonde en blauw­ogige aliens (Nordics genoemd) en lager op de ladder de kleinere grijze of donkere wezens. Dit raciaal thema wordt overge­nomen in Suriname maar op enkele punten wordt er een andere inter­pre­tatie aan gegeven. In het verborgen discours onder enkele Hindostaanse ufologen zou het door buiten­aardsen gecre­ëerde slavenras een lager ras zijn waarvan de mensen van Afrikaanse afkomst stammen, dus Afro-Surinamers. Dit is in overeen­stemming met de dominante mytho­logie. De Hindostaanse ufologen denken zelf af te stammen van (buiten­aardse) rassen die hoger in de hiërarchie staan. Hiermee is het ufo-discours in Suriname volgens Wijngaarde een instrument waarmee lokale raciale spanningen worden geven­ti­leerd. Doordat dit discours echter niet openlijk werd geuit en het aandeel van Creolen onder de groep ufologen erg klein was heeft het de onder­linge relaties binnen de groep van ufologen niet beïnvloed.

Evenals de VS kunnen in Suriname de ufo-belang­stel­lenden niet als een sociale beweging in socio­lo­gische zin worden beschouwd. In Suriname was het meer een informele groep zonder formele organi­satie waarvan de betrok­kenen parti­ci­peerden via internet, e‑mails of door het bezoeken van een lezing.

Wijngaarde ziet de aantrek­kings­kracht van de ufo-verhalen vooral in de geheim­zin­nigheid van het fenomeen: het onbekende, ongrijpbare en onver­klaarde. Zij vindt het opvallend, zoals zij in haar slotcon­clusie schrijft, dat de ufo-mytho­logie inclusief de elementen van een racis­tische ideologie ook voor een belangrijk deel in een land als Suriname met een koloniaal verleden zijn overge­nomen terwijl de bevolking de gevolgen van racisme en het idee van blanke superi­o­riteit aan den lijve heeft onder­vonden. Als verklaring voor deze attitude in Suriname ziet de auteur de doorwerking van de koloniale cultuur (generaties lange onder­drukking, het opleggen van een raciale en culturele norm en koloniaal onderwijs) die mede geleid heeft tot een automa­tische accep­tatie van de dominante cultuur van Europa en de VS. Haar proef­schrift is eigenlijk een pleidooi voor meer weten­schap­pe­lijke aandacht voor de popula­riteit van moderne mythen waarmee betwiste infor­matie wordt verspreid. Complottheorieën en ‘alter­na­tieve waarheden’ zijn onmis­kenbaar een onderdeel geworden van de moderne maatschappij, aldus Wijngaarde.

Fotobijschrift: Tanya Wijngaarde

Tanya Wijngaarde Ufo’s boven Suriname. De receptie van een Amerikaans mytho­logie. Amsterdam 2019. Academisch proef­schrift.

Geïnteresseerden kunnen dit proef­schrift bij de auteur bestellen door te mailen naar: ttwijngaarde@gmail.com

Geachte broeders en zusters, goeden­avond, Namaste,

We zijn vandaag weer bij elkaar, maar met een zekere mate van tevre­denheid met betrekking tot het verloop van de rechtszaak. Het geeft een goed gevoel te weten dat de recht­staat Suriname leeft. Er zijn groepen van mensen en personen in Suriname die niet kunnen of willen begrijpen dat Suriname deel is van een wereld­ge­meen­schap. Wij leven niet alleen op de wereld. In elk beschaafd land staat en valt alles met de rechtsorde. En wanneer er recht gesproken is moet iedereen zich daaraan houden, ongeacht de maatschap­pe­lijke positie van de persoon. Iedereen is zelf verant­woor­delijk voor zijn hande­lingen.

In de Yajurveda 34–4 staat:

Aum , yenedam bhutam bhuwanam bhawishat„ parigri­hitam amritena sarwam.

           Yena yajya­stayate saptahota, tanme mannah shivasan­kalpa mastu.

In deze mantra zeggen wij:

“God U heeft mijn  ”mana” mind/geest/ wil het vermogen gegeven het verleden, het heden en de toekomst te leren kennen. Het kan alle tijden overzien. Geef mijn Mana de kracht om uit de fouten van het verleden te leren opdat ik mijn toekomst kan corri­geren en verbe­teren. Laat mij door goed handelen in het heden mijn toekomst verbe­teren. God geef mij de kracht dat ik met behulp van mijn gezond verstand mijn mana/ mind kan beteu­gelen zodat ik geen verkeerde hande­lingen pleeg en mijn leven in goede banen kan leiden.

Deze  mantra is een van de zes mantra’s die gereci­teerd dient te worden voor het slapen gaan, voor een goede nachtrust en om te overdenken of wij als mens door de dag heen geen fouten hebben gemaakt waarmee we onszelf schade berokkend hebben en ook anderen getroffen hebben. Het is een belang­rijke intro­spectie.

In 36–6 van de Yajurveda zeggen wij:

“O god, net zoals een goede wagen­menner de paarden beteugelt en brengt waar hij wil, laat mijn verstand op de zelfde wijze mijn zintuigen beteu­gelen want deze slepen mijn “wil” overal naar toe. Geef mijn mana/ wil de kracht om het goede van het kwade te onder­scheiden en mijn leven langs goede banen te leiden.”

Elk mens moet weten dat elke handeling consequenties/ gevolgen heeft. De heer Bouterse had toen moeten weten dat ooit de waarheid aan het licht zou komen. De wereld is Gods huis. Wij mogen hier wonen, vertoeven, maar we mogen Zijn gemaakte regels niet overtreden. Niemand heeft het recht anderen te doden. God heeft ons denkver­mogen gegeven. We moeten weten dat wij anderen geen kwaad mogen doen. De Almachtige is een alomte­gen­woordige kracht die overal aanwezig is. Hij ziet alles, weet alles wat er gebeurd. En….. Hij geeft de eerlijke een derde oog om alles te zien waarmee wij het kosmisch bewustzijn bevuilen. En dit derde oog heeft de Almachtige de drie rechters geschonken om het kwaad dat geschied is op 8 december 1982 te ontra­felen. Volgens de Vedische leer wordt de creërende kracht van de Almachtige Brahma genoemd. Dat is een manne­lijke kracht. Maar de vernie­tiger van het kwaad en handhaver van het recht is een vrouwe­lijke kracht die Durga genoemd wordt. Is het niet Gods werk dat onze jonge natie drie Durga’s heeft voort­ge­bracht die de waarheid hebben ontrafeld? De natuur­lijke wetma­tig­heden van de wereld zijn gebaseerd op waarheid. Wat men ook doet, de waarheid zal altijd naar boven komen. Suriname heeft eindelijk kunnen tonen dat het een recht­staat is. Dat  de recht­staat leeft. Volgens de Vedische leer krijg je altijd de vruchten van je daden, goed of kwaad. Dat is de werking van de oorzaak-gevolgwet. Dit systeem kent geen vergeving. Ook de Bijbel zegt: “wat gij zaait zult gij oogsten”. Als je de oogst binnen­haalt, moet je niet vluchten als de vruchten zuur zijn. Want… ook dat wordt met rente beloond.

De heer Bouterse heeft totaal geen respect getoond voor de recht­staat. In 1980 heeft hij de recht­staat omver gegooid door een coup te plegen en 2 jaar later de moord op 15 eerbare burgers die vochten voor herstel van de democratie. Mensen die vinden dat ze niet schuldig zijn, gaan naar de rechtszaal om zich te verde­digen, om aan te horen wat de rechter zegt. Hoeveel respect heeft de persoon Bouterse voor de rechtsorde van Suriname? Immers, de zaak gaat om de persoon Bouterse en niet om President Bouterse. Als  President had hij juist het goede voorbeeld moeten geven als eerste burger van het land door naar de rechtszaal te gaan en zijn verhaal te doen in mannentaal. Dat zou hem beter staan in de hoeda­nigheid als President.  Door op reis te gaan in de periode van  de recht­spraak heeft hij niet alleen de rechter­lijke orde geschof­feerd, maar de gehele Surinaamse bevolking. Hij heeft totaal geen goed voorbeeld gegeven aan het volk. Anderzijds heeft hij ook geen rekening  mee gehouden dat de hele wereld toekijkt. Hoeveel respect verwacht hij van de wereld? Wat moet er later over hem staan in de geschie­de­nis­boeken? En dit alles geeft Suriname een enorme imago­schade.  In elk geval is er recht gesproken. Mensen kunnen de geschie­denis niet voor lange tijd blijven vervalsen. De Goddelijke kracht is altijd sterker. En het is deze Goddelijke kracht die de nabestaanden de kracht en de guts heeft gegeven om te blijven strijden. Na 43 jaar hebben we nu dit resultaat. Ik ben ervan overtuigd dat de Almachtige ons zal bijstaan om de toekomst van Suriname te verschonen van alle smet. Ik wens de gehele Surinaamse bevolking  en de rechter­lijke macht heel veel sterkte toe.

PARAMARIBO — Ronald van der Maesen en Cecillia Manichand hebben vorige week een handboek over past-life therapie in Suriname uitge­bracht. Het boek bevat infor­matie over deze nieuwe therapie, de behan­del­tech­nieken die worden toegepast en de resul­taten van een tevre­den­heids­on­derzoek onder meer dan honderd cliënten.

Complement
Het handboek wordt gezien als een enorme aanwinst, complement (aanvulling) voor de gezond­heidszorg en bekroning van ruim twee decennia werk in Suriname. “Reïncarnatie is de basis voor past-life therapie. Vaak wordt reïncar­natie geasso­cieerd met het hindoeïsme, maar het is veel univer­seler”, zegt professor Jack Mencke, die het voorwoord van het boek heeft neergepend. “De ziel is eeuwig en incar­neert. Niet alleen de Hindoes geloven het, maar ook in andere culturen, zoals bij de Saramaccaners is dit bekend. Die groep gelooft dat eigen­schappen van de overleden persoon terugkomt in het lichaam van een nieuw geborene. Dit handboek geeft inzichten in de mogelijk­heden van past-life therapie voor chronische, psychische, licha­me­lijke en relati­onele problemen. Het is een vernieuwing in het weten­schap­pelijk denken”, benadrukt Mencke en noemt daarbij ook de promotie van Kamla Nannan Panday-Jhingoerie die in februari haar proef­schrift over pluralisme/integratie van past-life therapie in de gezond­heidszorg presen­teerde.

Verworvenheid
In de 535 pagina’s van het boek worden drie facetten behandeld: past-life therapie en de ontwik­keling ervan, behan­del­tech­nieken en de praktijk. “Als vedantik en filosoof geloof ik in de wet van karma. Kennis kun je op verschil­lende manier krijgen: door waarneming, het af te leiden, analogie, deductie of door ervaring. Past-life therapie is voor mij het bewijs en beves­tiging van alles wat ik heb gelezen in boeken zoals de Bhagavad Gita en Upnishads.  Voor de gezond­heidszorg is dit boek een zegen. Er zal weerstand zijn om het toe te passen, maar  dat moet je overwinnen. De regering is bezig met een commissie voor alter­na­tieve genees­wijzen. Groepen krijgen een platform om door toetsing, scholing en praktijk emperisch materiaal te verza­melen. We moeten meer vaart zetten. Laat het niet zo zijn dat de Wereld Gezondheidsorganisatie ons deze nieuwe therapie aanbiedt, maar laat het onze verwor­venheid zijn”, zegt vicepre­sident Ashwin Adhin die het eerste exemplaar van het boek heeft ontvangen en zich zelf ook in de materie heeft verdiept.

Uniek en zorg op maat
Bij past-life therapie worden de oorzaken van klachten en problemen niet alleen in het huidig leven, maar ook in vorige levens gezocht en gevonden. Dit maakt de therapie uniek en zorg op maat. Het vinden van de oorzaak, veelal trauma­ti­se­rende gebeur­te­nissen die alsnog moeten worden verwerkt, leidt tot een trauma­be­han­deling waarvan de positieve resul­taten weten­schap­pelijk zijn aange­toond. Ook mensen met ‘vreemde’ niet-eigen, vaak hinder­lijke energieën ervaren bevrijding. In het boek is opgenomen het resultaat van een tevre­den­heids­on­derzoek onder honderd cliënten, die in de afgelopen vijf jaar in deze behan­deling hebben ondergaan. Daarnaast bevat het boek twintig casussen van Nederlandse en Surinaamse thera­peuten waarin aandacht wordt besteed aan de behan­deling van levens­be­drei­gende ziekten, dementie, werken met kinderen, innerlijk kind, winti, celthe­rapie en inter­me­diair therapie wanneer de cliënt zelf niet in therapie kan verschijnen.

Bij de foto: De schrijvers Cecillia Manichand en Ronald van der Maesen bij de presen­tatie van het handboek over past-life therapie in Suriname.

Foto: Sabitrie Gangapersad

Een commissie onder leiding van jurist en econoom Bhimrao Ambedkar  heeft twee jaren, elf maanden en zeventien dagen gewerkt aan de grondwet van India.  Deze werd op 26 november 1949 aange­nomen en ging twee maanden later, op 26 januari 1950, van kracht. De Indiase ambassade in Suriname heeft de 70^ste Constitution Day (aanname van de grondwet) herdacht met een expositie over het leven van Ambedkar.

Blijvend
“De grondwet van India is de tweede grootste in de wereld en bevat 395 artikelen waarin verschil­lende aspecten zoals veiligheid, gelijkheid en de rechten en plichten van burgers aan de orde komen. Voor de commissie was het geen gemak­ke­lijke taak om dit document tot stand te brengen in een land met meer dan 122 talen, 1600 dialecten, zeven grote godsdiensten en zo een grote diver­siteit. Toch is dit gelukt en is de grondwet nu nog relevant en blijvend”, zegt ambas­sadeur Mahender Singh Kanyal. India is een democra­tische republiek met een overwegend federale structuur. Aan het hoofd staat een president. De taken van de president zijn groten­deels ceremo­nieel. De uitvoe­rende macht ligt bij de raad van ministers die wordt geleid door een premier. De president benoemt de premier die wordt voorge­dragen door de coalitie. Ministers worden door de president benoemd op voordracht van de premier. Het parlement kent twee kamers: het hogerhuis (Rajya Sabha) en het lagerhuis (Lok Sabha) en bestaat uit 790 leden: 245 van Rajya Sabha en 545 van Lok Sabha. De minimale leeftijd om te kunnen stemmen is achttien jaar.

Goddelijk geïnspi­reerd
Het publiek is onder de indruk van alles dat er over de grondwet van India is gezegd en kijkt respectvol naar de plaatjes van Ambedkar. “Het is bijzonder dat het document in deze tijd, na wat kleine aanpas­singen, nog relevant is. Dit is niet door de mens gemaakt, maar goddelijk geïnspi­reerd”, merken een paar mensen op. De expositie over Ambedkar begint met markante quotes over de grondwet van leiders zoals oud president Abdul Kalam en de huidige premier Narendra Modi. Er staan daarna foto’s van verschil­lende ontmoe­tingen en beraad­sla­gingen die Ambedkar had met groepe­ringen om te komen tot de grondwet.  De expositie eindigt met illustraties over zijn dood op 6 december 1956 en herden­kings­mo­menten rond zijn sterfdag.

Ruggengraat
Assembleevoorzitter Jennifer Geerlings-Simons die samen met Kanyal de opening van de expositie heeft verricht, noemt de grondwet de ruggen­graat van een land. “De grondwet geeft kracht en fungeert als anker bij het uitzetten van ontwik­ke­lings­plannen. Als we kijken naar wat India in de afgelopen zeventig jaren heeft bereikt, dan is dat prijzens­waardig. Het land speelt op verschil­lende gebieden een leidende rol. Ik noem hierbij onder andere de ontwik­keling van hernieuwbare energie, wat erg relevant is in deze tijd van klimaats­ver­an­de­ringen.” De assem­blee­voor­zitter onder­streept de goede banden die Suriname en India met elkaar delen en felici­teert het land en de bevolking met het jubile­umjaar voor aanname van de grondwet.

Bij de foto: Opening expo en overhan­diging van een boek over de grondwet aan Jennifer Geerlings-Simons door de ambas­sadeur van India, de heer Mahender Singh Kanyal

Foto’s: Indiase Ambassade