Tatoeages zijn erg in. Toch blijft het voor ouders een nacht­merrie als hun 15-jarige dochter thuiskomt en zegt: “Kijk eens, ik heb een tatoeage op mijn arm.” In het westen worden tatoeages veelal geasso­cieerd met zeelui, motor­rijders, crimi­nelen en, vooral de laatste tijd, met gangs. Een uitzon­dering hierop betreft een korte periode in de late 19e eeuw toen tatoeëren in de mode was bij de Engelse upper-dass. Vanaf 1990 is er weer van een opleving sprake.

Andere culturen, waaronder die van de hindoes, hebben een lange traditie op het gebied van tatoeëren als essen­tieel onderdeel van het leven en soms ook van het leven na de dood. Welke spiri­tuele betekenis heeft een in de huid gegrift teken? Voor een deel gaat het om religieus geïnspi­reerde zelfkas­tijding. Denk maar aan een boeddhis­tische priester die met een mes over zijn tong gaat of een sadhu die zijn wangen en tong met kleine spiesen doorboort. Alle culturen kennen een sekte die licha­melijk lijden, of schijnbare onver­schil­ligheid ten opzichte van het lijden, beschouwt als een stap in de richting van spiri­tuele ontwik­keling. Tatoeëren schijnt te zijn begonnen als sneetjes in de huid met de bedoeling een blijvend teken op het lichaam aan te brengen als resultaat van een welover­wogen proces van pijn. De kleuren kwamen later. Volgens antro­po­logen maken tatoeages deel uit van een traditie waarbij het vrijwillig ondergaan van pijn wordt beschouwd als een oerdrang naar zingeving en het ergens bij horen. Van oudsher worden heilige symbolen gebruikt. De praktijk van tatoeëren is bijna even oud als de mensheid zelf. Archeologen hebben in Europa ruim 40.000 jaar oude instru­menten gevonden die hoogst­waar­schijnlijk werden gebruikt om te tatoeëren. In de Italiaanse Alphen werden in 1991 resten gevonden van een mannelijk lichaam van 5300 jaar geleden, dat vele sporen van tatoeages vertoonde. Daar de tekens corres­pon­deerden met acupunc­tuur­punten, werd aange­nomen dat hij werd behandeld voor een bepaalde pijn. Het is geen toeval dat er in de acupunctuur methoden zijn die overeen­komen met de praktijk van tatoeëren.

Godsdienstige tatoeages
Hier gaat het om twee aspecten van godsdien­stige devotie: het tatoeëren zelf, een proces van pijn, en de symboliek van het motief en de kleuren ervan. Eén van de meest bekende religieuze gemeen­schappen die kan worden genoemd, zijn de Ramnami’s in Bihar en Madhya Pradesh (India). Deze sekte van onaan­raak­baren vond bescherming in de afbeelding van de naam van God Ram op praktisch elke vierkante centi­meter van hun lichaam, zelfs op hun tong en de binnenkant van hun lippen. Dit gebruik dateert uit de 19e eeuw tijdens de hervor­mings-beweging toen de Ramnami’s zich ook van brahmaanse gebruiken begonnen te bedienen. Om zich tegen de woede van de hogere kasten te beschermen, tatoe­ëerden ze de naam van Ram over hun hele lichaam. Deze sekte, die nu nog zo’n 1500 leden telt, hanteert dit pijnlijke gebruik nog steeds, zowel uit toewijding als voor bescherming. Met zijn rijke traditie en vele goden biedt het hindoeïsme een veelheid aan tatoe­a­ge­pa­tronen: afbeel­dingen van Shiva, Ganesh en Kalima, maar ook van symbolen als AUM. Zeer uitge­breide tekeningen zijn te vinden bij de vrouwen van de Ribari, een nomadenstam in Kutch in het noord­westen van India. Voor de Ribari’s zijn de tatoeages een uiting van een sterke volks­geest en van een vast geloof in overleven. Tegenwoordig kiezen veel mensen een bepaald patroon, niet zozeer uit religieuze overwe­gingen als wel om de uiter­lijke attractie ervan. Het kan dan om patronen uit verschil­lende tradities gaan. Als het slechts om een modegril gaat, kan dit beledigend zijn voor degenen die er spiri­tuele betekenis aan hechten.

Tatoeages en een later leven
Voor sommige volken hebben tatoeages een functie na de dood. De Maori’s in Polynesië, bijvoor­beeld, geloven dat na hun dood een geest de uitge­breide patronen op hun gezicht zal herkennen en hun de weg naar de volgende wereld zal wijzen. Voor de Dayaks op het Indonesische eiland Borneo brengen de tatoeages op hun hand verlichting in de duisternis na de dood, terwijl hun ziel op zoek is naar de Rivier van de Dood. De rivier­wacht, Maligang, zou de tatoeage bestu­deren en daarna de ziel eventueel toegang tot de rivier verlenen. Andere volken kennen een soort­ge­lijke traditie, waarbij de tatoeage als paspoort dient om tot de andere wereld te worden toege­laten. In sommige culturen denkt men dat de dood iemands voorkomen dermate verandert, dat hij of zij alleen aan de tatoeages te herkennen is. Zonder tatoeages zou men — onher­kenbaar — gedoemd zijn eeuwig te zwerven. In alle samen­le­vingen in de oudheid vormde religie een onlos­ma­kelijk deel van het dagelijkse leven. Volgens Steve Gilbert, auteur van het boek Tattoo History: A Source Book (2000), was het tatoeëren op zich niet religieus maar wel, zoals alle andere activi­teiten, omgeven door taboes en beheerst door geesten. “Tatoeëren diende als een symbo­lische verbinding tussen het individu, de gemeen­schap en de Goden. Vanwege het vrijkomen van bloed en de blijvende veran­dering van het lichaam namen tatoeages een bijzondere plaats in. De patronen werden strikt voorge­schreven door de traditie.”

Tatoeage als bescherming
In vele culturen dienen tatoeages als een amulet, een bescherming tegen het kwaad. In Japan tatoeëren Ainuvrouwen zichzelf met beelden van hun Goden. In Irak wordt bij kinderen op het puntje van hun neus een stip getatoeëerd om hen tegen ziektes te beschermen. Een tatoeage van Hanuman dient bij hindoes om pijn te verzachten. Inheemsen in Australië (Aboriginals) geloven dat zij door een tatoeage op de arm boeme­rangs kunnen ontwijken. In Birma tatoeëren soldaten hun dijen om zichzelf te beschermen tegen verwon­dingen. Cambodjaanse mannen bedekken hun hele lichaam met tatoeages waardoor ze tegen alles bestand zijn, zelfs tegen kogels. In Thailand gelooft men in de magische werking van heilige boeddhis­tische teksten, het favoriete tatoe­ëer­pa­troon. Er wordt een speciale twijg gebruikt om de tekst op de borst, rug of armen aan te brengen. Vervolgens wordt de magische kracht ervan uitge­pro­beerd door een medicijnman die vier keer met een zwaard hard op de tatoeage slaat. De getatoe­ëerde raakt dan meestal in extase of in een geweld­dadige trance. De Pakokku, een boeddhis­tische stam in Birma, tatoeëert sinds eeuwen het lichaam om zich te beschermen tegen adders en cobra’s. Zij vereren deze slangen, alhoewel hun beet dodelijk is. Een boeddhis­tische legende verhaalt dat een reusachtige cobra Boeddha onderdak bood tijdens een regen­storm. In de stad Mandalay wordt de slang als God van de vrucht­baarheid vereerd. Volgens de Pakokku, die nu nog een paar dozijn leden telt, is er nog nooit iemand van hun stam door een slang gedood, terwijl ze deze beesten met de hand vangen en elders loslaten. Hun geheim is de tatoeage. Zij ondergaan wekelijks een ritueel waarbij inkt vermengd met slangengif wordt gebruikt. Het gif dient als vacci­na­tie­middel tegen slangen­beten. Armen, voeten, borst, rug, gezicht en zelfs de hoofdhuid worden getatoeëerd met boeddhis­tische symbolen. Voor het boven­li­chaam wordt een mengsel met cobragif gebruikt en voor het onder­li­chaam addergif. Op Hawaii hebben families of personen hun eigen god, aumakua. Deze is beschermend indien op gepaste wijze vereerd en vernie­tigend indien verwaar­loosd. Net als de geesten van de Amerikaanse Indianen kan aumakua een dier, een onbezield voorwerp of een natuur­ver­schijnsel als bliksem en donder zijn. Vele Hawaiianen tatoeëren hun lichaam ter verering van hun aumakua. Stippen rond de enkel dienen als bescherming tegen haaien. Ook Samoa, een ander eiland in de Stille Zuidzee, kent een rijke traditie op het gebied van tatoeëren. Engelse ontdek­kings­rei­zigers, met name Captain Cook (eind 18e eeuw), waren onder de indruk van deze traditie van de volkeren in dit gebied. Met de nieuwe patronen waarmee ze huiswaarts keerden, deden zij de tatoe­ëer­kunst in Europa herleven.

Westerse tradities
Jiddische en chris­te­lijke religies kennen ook eeuwenoude tatoe­ëer­tra­dities. In het chris­tendom werden tatoeages vooral tijdens pelgrims­tochten aange­bracht om te laten zien dat men naar het Heilige Land was geweest. Koptische artiesten waren buiten de muren van Jeruzalem actief. De meeste pelgrims waren tevreden met een eenvoudig kruis, maar sommigen lieten uitge­breide tekeningen aanbrengen: de kruisiging van Jezus Christus of moeder Maria met het kindje Jezus. Hele ingewik­kelde motieven werden op houten blokken bewaard. Toen in de 8e eeuw Paus Hadrian I tatoeages in welke vorm dan ook verbood, kwam er in de westerse wereld zo goed als een einde aan deze traditie. Pas in de 19e eeuw raakte men er weer mee bekend. Missionarissen in landen in de Stille Zuidzee deden hun best om de — niet chris­te­lijke, dus heidense — traditie aldaar te onder­drukken.

Taboe
Er zijn ook religies die het tatoeëren verbieden. Het Sikhisme, bijvoor­beeld, gaat uit van de heiligheid van het lichaam en tatoeages worden als een onaan­vaardbare inbreuk daarop gezien. Ook zijn er chris­te­lijke kerken waar men op grond van bijbelse geschriften elke veran­dering aan het lichaam ontoe­laatbaar acht. Binnen de islam zijn er stromingen die tatoeages verbieden omdat niemand de creatie van God (het lichaam) mag veran­deren. In India en Sri Lanka wordt vaak neerge­keken op tatoeages als een traditie behorend bij lage kasten. Aan de andere kant zijn er hogere kasten die zich wel laten tatoeëren, inclusief hun priesters. Sedert eeuwen zijn tatoeages tastbare verbin­dingen met onze spiri­tu­a­liteit en er zijn geen aanwij­zingen dat deze praktijk aan waarde inboet.

Uit: Hinduism Today, juli/aug. 2001 [Vertaling: Sampreshan]

Snikheet, het nieuwe merk in streetwear, is geïnspi­reerd door het stads­leven, muziek en art. Snikheet is opgericht in 2018 door Akash Baboeram. Zijn wereld bestaat uit scholieren, artiesten, kunste­naars, skate­boarders en sporters en dit heeft hem gemoti­veerd om een stijl neer te zetten voor hun allemaal. Snikheet verte­gen­woordig licht, freshness, positi­viteit gemixed met een straat­cultuur. Soms zijn we subtiel, soms zijn we explosief. Stijl is het aller­be­lang­rijkst. Wij leven naar een quote van de bekende modeont­werper Yves Saint Laurent, “Fashions fade, style is eternal”. De eerste collectie is geboren door te impro­vi­seren. Ons motto is, stap uit de schaduw en reik naar de sterren. Stappen zetten, nu, direct. Wees uniek en durf. Voor onze nieuwe collectie is er een samen­werking aangegaan met verschil­lende kunste­naars. Bezoek de webshop op www.snikheetonline.com voor onze eerste editie. De nieuwe collectie komt eraan, stay tuned!

Volg ons op Facebook en Instagram.

www.facebook.com/snikheet

www.instagram.com/snikheet

Miisz Gracie, leuk je te mogen inter­viewen! Kun je vertellen wat je allemaal doet en waar je we van kunnen kennen? 

Insgelijks! Ik doe modellen- en acteerwerk en ik zing ook. Ik heb model gestaan voor het bekende linge­riemerk Sapph en stond op de bekende billboards die altijd langs de snelwegen hebben gestaan. Ik heb model gestaan voor de schoe­nen­winkel ‘Shoe outlet’ en voor kleding­winkel Angel Black Edition. Ook stond ik op cd-covers van SlamFM. En ik kan met trots vertellen dat ik in het FHM blad heb gestaan met als titel de 500 mooiste vrouwen van Nederland!

Ik heb een model­lenfoto die meer dan 500 publi­caties wereldwijd heeft. Die is gepubli­ceerd op de covers van magazines, billboards, flyers, tassen, boeken, T‑shirts, make-up verpak­kingen en is gespot op de achter­grond in een tv programma op Avrotros en zelfs op een motor! Met deze bekende model­lenfoto ben ik gespot in landen zoals België, Duitsland, Turkije, Spanje, Italië, Canada, Zuid Afrika, Rusland, Dubai, Brazilië, Columbia, Amerika, Peru, Japan, Suriname en nog veel meer! Verder heb ik op cover gestaan van het Belgische magazine ‘Steps’ en op de cover van ‘Bijoux’ magazine!

En natuurlijk, niet te vergeten, heb ik in oktober 2017 mijn eerste muziek videoclip ‘Shake the room’ uitge­bracht. Wat misschien ook wel leuk is om te weten is dat ik alles zelf heb gedaan. Ik heb bijvoor­beeld zelf de locaties uitge­kozen voor de clip. Mijn haar, make-up en styling heb ik ook zelf gedaan. Het is 100% mijn eigen visie en creatie die ik heb gerea­li­seerd.

Je bent half Nederlands en half Hindoestaans. Hoe heb je deze combi­natie ervaren?

Ik vind het een leuke combi­natie. Mijn vader is van Nederlandse afkomst, maar hij weet veel over de Hindoestaanse gemeen­schap en kan zelfs de taal spreken. We zijn allemaal ook gek op Surinaams eten. Mijn vader luistert ook naar Hindoestaanse muziek. Hij kende de zanger Nadeem Khan ook goed en daarnaast kent hij ook veel bekende Hindoestaanse muziek bands persoonlijk. Ik ervaar de combi­natie daarom dan ook veel meer Hindoestaans.

Je bent model en hebt veel verschil­lende opdrachten gedaan in deze branche. Heb je je cultuur betrokken bij je werk? Zo ja, hoe?

Ja, eigenlijk wel. Mijn moeder is Hindoestaans en haar voorouders komen uit India, het land van Bollywood! Ik heb mogen acteren in de film Zubaan en een stukje mee mogen acteren in de Bollywood tv-serie ‘Aye dile nadaan’ samen met de bekende Bollywood acteur Monjoy Mukerji. Daarnaast heb ik ook geacteerd in de clip van Apache Indian ft Money K ‘Nachle’ en in een andere clip van Money K samen met een bekende Punjabi dansgroep die mee hebben gedaan aan de show Belgium’s Got Talent, genaamd Jhalik Punjab Di Bhangra. De opdrachten die ik heb gekregen zijn uitein­delijk toch automa­tisch verbonden aan mijn cultuur.

Hoe heb je de muziek­wereld ervaren?

Als onafhan­ke­lijke artiest moet je natuurlijk veel op eigen houtje doen. Je moet hard blijven werken en altijd in jezelf blijven geloven. Ik ervaar de muziek­wereld zeker goed. Muziek is een van mijn grootste passies en ik blijf zeker lekker doorgaan met het maken en uitbrengen van nieuwe muziek. Ook krijg ik positieve reacties over mijn muziek. Iemand zei laatst bijvoor­beeld: ‘Petje af voor je eerste muziek videoclip!’. Dat mensen trots op mij zijn geeft een fijn gevoel.

Je bent flink actief op social media. Hoe zorg je ervoor dat je volgers behoudt en nieuwe volgers krijgt?

Dat klopt. Door dagelijks actief te blijven op mijn Instagram Story en door mezelf te blijven promoten op zowel als Facebook, Instagram en Twitter blijven mensen op de hoogte van wat ik doe. Ook zorg ik ervoor dat ik al mijn opdrachten blijf posten op social media. Het lijkt me leuk om straks meer met mijn cultuur te doen op social media.

Heb je nog grote dromen?

Ja, zeker. Ik zou het zeker tof vinden om wereldwijd door te breken met mijn passie voor muziek en lijkt het mij super gaaf om een keer in een Hollywood film te mogen spelen.

Wat voor nieuwe dingen kunnen we binnenkort van je verwachten?

Er komen nieuwe fotoshoots aan voor het nieuwe kledingmerk Modoman. Ook komtmijn tweede single en videoclip ‘Playdoll’ binnenkort uit, waarvoor ik een relea­se­party geef op 12 april 2019. Dat vind ik super spannend! Ik heb onder­tussen ook al een derde single opgenomen, dus daar gaan jullie binnenkort ook meer over horen.

Op 19 april 2019 wordt in Silverdome Zoetermeer het feest ‘Noche Del Caribe’ georga­ni­seerd. Hier wordt de teaser van mijn eerste muziek videoclip ‘Shake the room’ afgedraaid en hier zal ik zelf ook aanwezig zijn! Op 5 mei heb ik de kans gekregen om op te treden bij Patro Eisden, een voetbalclub in Maasmechelen in België. Én er staat binnenkort een interview op de planning bij Radio Mart! Ontzettend spannend.

Interview: maart 2019

MEHNDI speelt in alle oosterse culturen een belang­rijke rol

Mehndi is de tradi­ti­onele kunst van het versieren van handen en voeten met een pasta gemaakt van de bladeren van de henna­plant. Henna is een kleine struik (Latijnse naam: Lawsonia inermis) die ook bekend staat als henne, al-khanna, al-henna, Jamaicaanse reseda, mendee, Egyptische liguster. De plant groeit in een warm klimaat en is onder meer te vinden in Azië, het Midden-Oosten, Noord-Afrika en het Caribisch Gebied. De bladeren, bloemen en takjes worden tot poeder fijnge­malen en daarna gemengd met warm water. Er kunnen verschil­lende kleuren worden verkregen door er blaadjes van andere planten doorheen te malen, bijvoor­beeld indigo. Om de kleur dieper te krijgen en een langere houdbaarheid van de versiering te garan­deren, kunnen thee, koffie, kruid­nagel, citroensap, suiker en verschil­lende oliën worden toege­voegd.

Waar henna oorspron­kelijk vandaan komt, is niet bekend; wel dat de plant al zo’n 5000 jaar gebruikt wordt voor cosme­tische doeleinden en voor genezing van verschil­lende kwalen. Er zijn histo­rische aanwij­zingen dat het gebruik van de plant voor artis­tieke doeleinden uit het oude India stamt. Evenwel zijn er ook bronnen die melden dat de Moguls het henna­ge­bruik in de 12e eeuw in India hebben geïntro­du­ceerd, lang nadat het gebruik van de plant reeds bekend was in het Midden- Oosten en Noord-Afrika. Eén van de oudste gedocu­men­teerde gebruiken is het verven van vingers en tenen van farao’s in Egypte, voordat ze werden gemum­mi­fi­ceerd.

Verschillende tradities

De tradi­ti­onele kunst van mehndi varieert van land tot land, al naar gelang de heersende culturele en religieuze traditie. Mehndi speelt vooral een belang­rijke rol in de culturen van Azië, het Midden-Oosten en Noord-Afrika, waar henna voor versiering wordt gebruikt. De motieven verschillen per cultuur, per gemeen­schap. Deze worden geïnspi­reerd door inheemse stijlen, lokale archi­tectuur, de natuur­lijke omgeving en de indivi­duele aanleg van de kunste­naars. Vaak worden religieuze motieven gebruikt. In Zuid-Azië wordt op de handpalm een cirkel­vormige figuur getekend, die vervolgens wordt opgevuld met fijne versie­ringen. Op de toppen van de vingers wordt een henna­kapje aange­bracht, alsof de vinger­toppen gedoopt zijn in mehndi. In het Midden- Oosten worden grote bloem­pa­tronen getekend, terwijl in Noord-Afrika hele ingewik­kelde versie­ringen worden gemaakt rondom het motief van een pauw, vlinder of vis. Deze worden vervolgens met fijne tekeningen aan elkaar verbonden, waardoor het geheel het effect van een kanten handschoen krijgt. In Soedan zijn de motieven daaren­tegen vrij grof en hoekig. De Pakistaanse en Noord- Indiase stijl lijken op el kaar. Ook hier is sprake van een ‘kanten handschoen’. Maar in Pakistan worden bijvoor­beeld geen motieven van mensen of dieren gebruikt. Dit houdt verband met de religie die verbiedt dat derge­lijke afbeel­dingen op het lichaam zijn aange­bracht tijdens het gebed. In India en het Midden-Oosten wordt de roodbruine henna gebruikt; in Afrikaanse landen ziet men veel de zwarte kleur. Henna wordt in veel landen ook gebruikt om de huid af te koelen, te beschermen of te behan­delen. De kleurstof wordt dan gewoon op de huid aange­bracht, zonder patronen. Ook kan men gewoon erin gaan staan (‘henna-schoen’). Wester se popsterren en Hollywood acteurs hebben mehndi tot een populaire trend gemaakt. Hierbij worden vaak motieven aange­bracht in de vorm van een ring of een armband. Het gebruik van mehndi heeft in het westen een hoge vlucht genomen omdat het als een aantrek­kelijk alter­natief voor tatoeëren wordt gezien: niet blijvend en bovendien pijnloos. Actrice Demi Moore en zangeres Gwen Stefani be hoorden tot de eerste sterren die mehndi gebruikten. Andere trend­setters zijn Madonna en Naomi Campbell.

Mehndi en huwelijk

In alle oosterse culturen speelt mehndi een belang­rijke rol bij huwelijks­ce­re­monies. Geen enkel huwelijk is compleet zonder dat de handen en voeten van de bruid zijn versierd. De mehndi­avond is te verge­lijken met de vrijge­zel­len­avond in het westen. Alle vrouwe­lijke familie­leden en vrien­dinnen van de bruid komen bijeen om de versiering bij te wonen. In Arabische landen wordt de mehndi-avond een paar dagen voor het huwelijk gehouden. De viering is vrijwel hetzelfde als in India. De handen en voeten van de bruid worden versierd, er worden liedjes gezongen en de bruid wordt geplaagd met haar toekomst bij haar schoon­fa­milie. Veel bruiden geloven dat hoe dieper de kleur van de mehndi is, des te groter de liefde die zij van hun schoon­fa­milie zullen ontvangen. Vooral van de schoon­moeder, want in Aziatische culturen is haar zegen erg belangrijk. De diepe kleur is ook een teken van geluk voor het bruidspaar. Het is ook gebruik dat de namen van het bruidspaar verscholen onder de mehndi staan geschreven. De bruids­nacht kan dan niet beginnen voordat de bruidegom de namen heeft gevonden. Een bruid wordt niet geacht huishou­delijk werk te verrichten voordat de mehndi is vervaagd. Veel van de symboliek van de motieven is verloren gegaan. Als symbool van geluk zijn nog steeds populair de motieven van een pauw, lotus en olifant met opgeheven slurf. In sommige tradities, bijvoor­beeld in Kashmir en Bangladesh, worden ook de handen van de bruidegom versierd. In de loop der tijd hebben zich speciale manne­lijke motieven ontwikkeld.

Helende eigen­schappen

het oosten worden aan henna helende en zelfs magische eigen­schappen toege­schreven. De plant wordt gebruikt voor de behan­deling van huidziekten, het voorkomen van haaruitval en het vermin­deren van zwellingen van de huid ontstaan door hitte. In de plant wordt een bruine, harsachtige substantie aange­troffen die dezelfde chemische eigen­schappen als looizuur heeft. Deze stof wordt zowel inwendig als uitwendig gebruikt ter behan­deling van onder meer lepra, pokken, darmkanker, hoofdpijn en bloed­verlies tijdens de bevalling. Ook eczeem, spier­krampen, schimmel- en bacte­riële infecties kunnen ermee worden behandeld. De bloem produ­ceert een reukstof waarvan Egyptenaren vroeger olie en zalf maakten, die werden gebruikt om de ledematen lenig te houden. Van de vrucht wordt gezegd dat die een menstru­a­tie­op­wek­kende werking heeft. Verder dient henna in sommige culturen ook om het kwade te verdrijven. In Marokko worden de deuren van een nieuw huis vaak met henna beschilderd om geluk af te smeken en het kwade te verdrijven. Soms ziet men ook henna op het voorhoofd van dieren (paarden, melkkoeien) om hen tegen het kwade oog te beschermen. Op begraaf­plaatsen worden grafstenen met henna gewassen om de geesten te behagen.

Het aanbrengen van mehndi

In de meeste winkels is kant-en-klare mehndi te koop. Soms zijn er ook afdruk­vormen te koop om het aanbrengen te verge­mak­ke­lijken. Bij huwelijken worden vaak profes­si­onele mehndi-artiesten ingehuurd, maar het kan ook veel familie­plezier opleveren als een familielid deze taak op zich neemt.

1 Gebruik een half kopje hennapoeder. Om de kleur dieper te maken, kunnen thee, koffie, kruid­nagel, citroen of suiker worden toege­voegd.

2 Doe het geheel in een kom of schaal, waarvan u het niet erg vindt dat er vlekken op blijven zitten.

3 Voeg een klein beetje kokend water toe en een paar druppels jasmijnolie. Meng het geheel totdat er een pasta ontstaat ongeveer zo stevig als tandpasta.

4 Sluit de kom of schaal goed af en laat de pasta ongeveer 2–3 uren staan.

5 U kunt allerlei voorwerpen gebruiken om de mehndi aan te brengen, afhan­kelijk van hoe fijn en ingewikkeld de motieven zijn die men wil hebben. Over het algemeen worden tanden­stokers gebruikt.

6 De mehndi is goed ingetrokken na ongeveer drie uren.

7 Als u citroensap en suiker hebt toege­voegd, zal de mehndi langer op het lichaam blijven.

8 Eenmaal droog kan de losse mehndi zo van de handen en voeten worden afgeschud, maar de plaatsen waar de versiering is aange­bracht mogen tenminste 12 uren niet gewassen worden.

Uit: Hinduism Today (vertaling Sampreshan)